PAAAPPÁÁÁÁÁ

Een valse grijns stond op haar lippen gekruld. Op het moment lag het lijk van de oh zo geweldige Lucifer te rotten, nadat hij werd vermoord door haar vader. Hij had beloofd hem te vermorzelen, te verbrijzelen, en aan die belofte had hij zich gehouden. Haar staart stond als een antenne hoog in de lucht gepriemd. Haar oren lagen vrolijk naar voren. Ze neuriede een uitermate vrolijk liedje. Met de tekst "Lucifer is dood, jeeah." Ze lachte toen in zichzelf, haar pas kreeg een vrolijke swing, wat een beetje leek op van de beer in junglebook. Al snel kreeg ze dat liedje dan ook in haar hoofd. ‘Als je van, béééren leren kan, van slimme beren leren kan. Dat is iets wat je echt probééren moet.’ Vrolijk bleef ze het liedje door mompelen. Haar gevlekte lichaam leek van achteren op een dronken iemand die door het gebied slingerde. Toen remde ze hard. Het liedje hield abrupt op. En voor zich zag de kiezelsteentjes voor haar pootjes weg huppelen, wat een tikkend geluidje maakte. Toen niks meer. Ze keek over de rand van de klif, en zo'n dertig meter lager botste de wilde golven van de zee tegen de kliffen aan. ‘Fjieuw, ghehe, dat scheelde niks,’ grapte ze in zichzelf. Ze draaide zich toen om.
Vervolgens merkte ze een geur op die haar zo vrolijk maakte. Een geluidje wat veel op spinnen leek verliet haar keel. Haar mondhoeken krulden hoog op. Ze begon toen te rennen. Haar ogen vlogen in het rond. Toen zag ze haar vader. Ze schreeuwde iets vrolijks uit en sprong toen tegen haar vader aan waardoor ze samen over de grond rolden. ‘Ghehe, je had um lekker te pakken,’ begon ze direct mee. Ze zat bovenop zijn buik. Ze sprong er soepeltjes van af en gaf haar vader toen een kopje, en haar staart streelde langs zijn kop, toen ze er langs liep. Een vrolijke grijns stond op haar hoofd. Ze ging toen achter hem op haar buik liggen, en spinde er op los.

Even luidde er gevloek uit een kattenmond toen hij zijn evenwicht probeerde te herstellen vlak bij de afgrond. Gelukkig kwam hij weer recht en vervolgde zijn pad. Zijn ogen loerend in de verte. Niets. Een witte vogel baande ze zich een weg door de kliffen. Krassend en zangerig. Toen kon hij zich wel voor zijn kop slaan. Fok zeg. Dat was Naila! Zijn mooiste dochter. Wat was hij stom. Argh. Een glimlach brak door op het altijd chagrijnige gezicht. Zijn glimlach werd nog breeder toen hij half werd getackeld. Hij rolde over de stenen en grijnsde bij haar woorden. ’Zoals beloofd.’ Sprak hij gemeend en grijnzend. Hij lag zo op zijn buik. Spinnend en zijn pootjes slap in de lucht. Toen Naila van hem af sprong draaide Lucardi zich om en ging op zijn buik liggen. Hij sloot zijn ogen even toen Naila hem kopjes gaf. Hij spinde er zachtjes bij. ’Je dacht toch niet dat ik Empire ongestrafd dood liet gaan?’ Even klonk hij een tikkeltje verdrietig. ’Al is het nog niet vergeten. Zijn dood.’ Zei hij. Vrolijk liet hij zijn staart langs haar kopje gaan.


ben boos. zo'n stomme post