Obstacles in our path

Niets bewoog in het bos van Rosso. De nevel die kwam aandrijven vanaf de zee bleef tussen de bergen hangen. Enkele vogels waren druk aan het fluiten in de vochtige mist. En de zon hield zich verscholen achter de wolken. Een rat kwam langs de helling naar beneden hollen. Ze maakte een buiteling, rolde over de bemoste rotsen en krabbelde weer overeind. Snuffelend stak ze haar neus omhoog luisterde en liep op een groepje scheef gegroeide dennen af die aan de voet van de helling stonden. Het was donker zo donker dat je de spleet die in de heuvel flank gaapte nauwelijks kon zien. Als een enorme muil slokte hij de nevel op. Het muisje piepte in haarzelf, waste haar snuitje, en wou net het kleine spleetje in trippelen, toen er een enorme schaduw voor haar op dook. Het wezen bracht haar klauw naar de muis, die als versteend toe keek. Alles ging in een flits voorbij, hoe de klauw door haar heen trok als vlijmscherp mes door het hoofd van iemand. Bloed vloog door de lucht heen, bedekte de ondergrond en het 'grote' wezen. En in een klap was het wezen dood. Toen de rat gewoon compleet opgegeten was, was het wezen - wat een kat blijkt te zijn tevreden. Ze slofte voort door het bos, lette nergens op. Dacht alleen maar aan de kwaadaardige plannen die ze van jongs af aan al maakte. Haar staart gleed hier en daar langs stenen. Tot er een gigantische gedaante voor haar opsteeg, haar adem stokte. Alles werd in slow motion af gespeeld. Het leken wel uren die voorbij gingen. Elenia zag hoe de gigantische vleugels van de adelaar gestrekt waren. Ze zag zijn grote klauwen doelbewust naar haar toe gaan. Niemand zou haar nu nog kunnen redden... Met grote ogen keek ze naar de gigantische indrukwekkende gedaante. Het was doodstil in het bos, soms kraste een uil, en het geluid van de snijdende wind. Voor het eerst in haar leven was er angst te zien voor iets, voor een levend wezen. Met grote ogen keek ze naar het ding, dat als een razende dichterbij kwam. Het was alsof het leven van Elenia voorbij schoot. Met haar ogen dicht geknepen bang voor wat ze zou zijn, bang voor wat er komen zou, en haar lippen stijf op elkaar stond ze daar. Voordat ze het wist sprong er iets tegen het andere wezen aan. Iets klein. Misschien even groot als Elenia was. Verbijsterd keek ze naar het wezen dat zojuist de adelaar in een klap vermoord had. Elenia keek het aan, het was een van haar leden.. Ze knikte eventjes als een bedankje. Het wezen had haar leven gered, en geen een blijk van respect voor het dier kwam in Elenia op. Zonder verder ook maar iets te zeggen liep ze door. Haar leden waren het gewend, voor hun was het normaal. En als Elenia onder zulke omstandigheden ook maar een ding zou zeggen, dan konden ze nog eens een ambulance voor haar bellen. Elenia zuchtte eventjes, en slofte toen maar weer voort. Opzoek naar enige zin van leven. Misschien zelfs wel boos dat Lucardi niet ingegrepen had. Elenia was immers machteloos geweest op dat punt.

Langzaam hoorde ze de zachte stappen van de gevlekte kater. Haar mondhoeken krulde eventjes op. Hij was haar dus blijkbaar niet ongehoorzaam geweest. Hij had alleen te laat ingegrepen. Elenia haar mondhoeken gingen vanzelf weer strak staan. Ze boorde haar ogen in die van de kater. Teleurgesteld was ze niet echt in de kater. Hij boog voor haar, ze knikte eventjes. En nog steeds hield ze met haar kwaadaardige ogen zijn blik vast. Al snel begon Lucardi te praten. Elenia dacht na. Ze bekeek de kater eventjes. ''Lucardi.'' Beantwoorde hij zijn woorden, ze snapte dat hij blij was met de wraak die hij genomen had op Lucifer. Elenia boeide het niet. Ze bleef stil staan, ging uiteindelijk zitten. Eens in de zoveel tijd produceerde haar zwarte staart eventjes als bezem. Ze maalde op een manier van spreken, wat ze kon zeggen. Herkauwde, gooide weg, voegde toe, verwijderde en maakte. Zo had ze uiteindelijk een zin waar ze prima mee kon leven. Maar dit keer niet. Dit keer zou ze wachten tot de kater voor haar zou spreken, tot hij het recht om te spreken op zich zou nemen. Als een licht flits die de grond raakte en meteen vertrok, gooide zij het recht om te spreken naar Lucardi. Die dit in haar ogen gezien zou hebben. Kalm liep Elenia eventjes een rondje om haar heen, om hem te bekijken. Toen ging ze weer voor hem zitten. Alsof ze hem voor vandaag weer 'goedgekeurd' had knikte ze eventjes. Haar passen waren zacht, je kon ze niet eens horen. Haar staart was eventjes perongeluk langs Lucardi gegleden, maar ze schonk er verder geen aandacht aan.

Kalm keek ze de kater aan toen die begon te praten. Ze knikte eventjes, om hem het spreken op te leggen of hoe je dat ook noemt tegenwoordig. Hij vroeg wat over Nala. Elenia haar borstkas bewoog zachtjes op en neer maar door haar dikke wintervacht merkte je dit amper. Als het eenmaal lente zou zijn, zou haar dikke vacht plaats maken voor een prachtige, werkelijk waar prachtige vacht. Dan zou die weer glanzen in het licht. Elenia likte haar half vieze pootje eventjes schoon terwijl ze nadacht over een antwoord. En het hele proces, vanaf het herkauwen aan toe gebeurde weer. En toen opende ze haar mond. Eventjes kwam er niks uit, omdat ze nog niet tevreden was met haar antwoord. Dus ging haar bek met een klap weer dicht. Na een kleine vijf minuten opende ze haar mond weer. Dit keer kwam er echter wel echt wat uit... ''Ik ga haar opvoeden en trainen. Zodat ze een van ons wordt.'' Sprak ze kil, met een duivels 'accent.' Elenia haar staart produceerde weer eventjes als bezem. Ze keek wat rond, richtte haar ogen soms eventjes op Lucardi. Maar voor de rest flitste haar ogen over het gebied, op zoek naar verdachte bewegingen. Het was dood stil in het donkere bos, tot een luide 'miauw' de stilte verbrak. Duidelijk gericht aan Lucardi, ze hadden hem weer eens nodig voor een missie. ''Blijf.'' Beval ze de kater precies het tegenovergestelde te doen als de leden vroegen. Hij zou wel naar haar luisteren. ''Ze kunnen wel één keer zonder je.'' Sprak ze daarna kil. Om weer hier helemaal in dit bos vol met grote roofvogels en wist zij veel alleen te zijn, was niet bepaald haar ding. Hoe graag ze ook haar angst wou onderdrukken.