Hellooww... Hey! Aaaaaaaaaaaaaaahh ;O

Rilllend keek ze naar haar moeder, die zei "Pas goed op je zelf, Sparky" Haar zus knikte. "Sparkel, luister naar je zus. altijd. Goed?" zei haar moeder zacht. Ze knikte trillend en zei "Maar mama waneer kom je terugg?" Haar moeder zuchte, schudde haar hoofd en verdween. Nu was ze alleen, met haar zus. Sparkel keek het zwarte katje met ook felblauwe ogen aan. Die haar hoofd wegdraaide. Wat moest ze doen? Rustig ging Sparky al weg. Sparkel sjokte haar achterna. Rustig nadenkend over het feit dat ze haar ouders misschien kwijt was begon ze zachtjes te huilen. Niet oplettend stapte ze door tot ze de pasjes van haar oudere zus niet meer hoorde. Geschroken keek ze naar voor, zonder enig zicht van haar zus. Bang begon ze te wenen..

Sparkel schrok op, ze begon haar verleden te kennen. Waar was ze trouwens? Ze stond op, rekte zich uit en keek voor zich. Grijs en grauw zo zag de lucht hier eruit. Ze zuchte en stapte verder. Nosteeds met de laatste woorden van haar moeder.. Ze wist nog perfect hoe haar moeder vroeg 'Goed?' Op zo'n bezorgde manier. Nu waren er tranen op komst maar ze moest het inhouden. Wenen was niks voorhaar. Ze zette haar borst vooruit en stapte verder. Op een soort van weg.. Wat was dit, en waar was dit. En ho was ze hier gekomen ze herinnerde het niet meer. Ze keek achter haar maar zag niks door de mist. Niet oplettend stapte ze door, toch hoordde ze iets van achter haar. Beng keek ze achter haar. Nee ze mocht niet bang zijn! Trots draaide zich naar voren. Toch hooorde ze het geluid weer. Alleen harder.. Ze keek achter zich, zag twee felle lichten en sprong heel ver naar links. Juist op tijd! Geschrokken keek ze de lampen weggrijden, wat was het? Geschrokken likte zichzelf, voor het bekommen.. Ze keek weer achter zich.. stond er weer een kat. Bang schoot ze naar achter, en viel. Grinnekend van haar eigen val keek ze naar de kat.

Iedereennn onee toch niet, het is voor Elenia

Rustig slofte ze over de mistige weg heen. Zonder zich ook maar een keer zorgen te maken over de auto's die er reden. Ze vond het allemaal maar een mythe, een legende. Een grote leugen. De grote monsters met de koplampen. Belachelijk. Nog nooit had ze die gezien. En ze was hier al zo vaak geweest. Elenia dacht er ook niet bij na, dat ze misschien gewoon op de goede tijd, op de verkeerde plek was geweest. Grote lampen verlichtte de weg opeens. Een luid kabaal was achter haar hoorbaar. Met grote ogen keerde Elenia haarzelf om. Ze had zich vergist, ze vergiste zich nooit. De grote oogverblindende koplampen, werden steeds groter. Ze kwamen dichterbij, en hoe! Met grote vaart zeker 100 kilometer per uur kwamen ze op haar af razen. Elenia keek toe met grote ogen. Nog net op tijd sprong ze aan de kant, de weg af. Ze draaide haar zelf razendsnel om. Het grote monster kwam razend voorbij. Elenia voelde de wind die het ding veroorzaakte tegen haar aan duwen. Even werd ze uit haar evenwicht verbannen. Toen draaide ze haar zelf om. Haar ogen vielen op een kattin, het begon te grinniken. Hilarisch, dacht Elenia sarcastisch. Echt hilarisch. Dus niet. Elenia herkende het beest, ze rook de geur van het beest. Starglow, Sparkel. Dit was de leider van de goede groep, en dus ook meteen haar vijand. Elenia had net haar groep gekregen. The Immortals. Haar eigen groep was hierheen gekomen. ''Sparkel.'' Zei Elenia ironisch. Haar staart gleed wat droogjes door de lucht. Elenia schudde haar zelf uit. En ging toen weer recht op staan. Soms tilde ze haar pootje eventjes op om deze schoon te likken ofzo. Of gewoon zodat ze niet overbelast werden of zo iets. Daar hield Elenia niet van. Het brommende geluid van de het grote monster ding stierf weg in de verte. ''Leider van de Starglow hé.'' Vroeg ze kil. Elenia ging zitten. ''Elenia, leider van The Immortals. Puur slechte groep.'' Zei ze duister. Een kwaadaardige vonkeling was weer in haar ogen te vinden. Haar vacht glinsterde in het zonlicht, en de mist om hun heen. Begon langzaam weg te trekken. Naarmate de wolken wegtrokken en de zon helderder werd.

Charlie.. Die naam kwam ineens in haar op. Charlie was ook een famillielid. Maar wat was ze van haar.. Een broer, ja dat was het, een zwarte kater met gele ogen. Hij trok op Sparky. Die twee hadden gele ogen, en Sparky had ook met Sparkel gemeen dat ze wit waren.. Maar allen Sparkel had blauwe ogen. Felblauwe ogen. Ze had dus niks met Charlie te maken. Jawel, het innerlijk.. Puur goedheid. Had ze hem nog maar, dan kon ze haar helpen met haar groep hier. Starglow. Dat was de reden waarom ze hier ook 'moest' blijfen.
Sparkel keek voor zich, ze stopte met grinneken toen ze doorhad wie het was. De zwarte kat, Elenia. Oftewel een vijand van haar groep Starglow. Die iroinisch zei "Sparkel". droog zei ze "Elenia." Haar staart ging naar beneden en ze ging recht staan. Even schudde ze haar hoofd uit. ''Leider van de Starglow hé.'' vroeg De zwarte kat voor haar ineens. Een zacht knikje antwoorde de vraag van haar. ''Elenia, leider van The Immortals. Puur slechte groep.'' zei de zwarte kat 'duister'. Alsof ze dat niet wist. Ze is niet bebaald dom. Vroeger mischien maar nu was ze veranderd. Sinds dat zij een goede groep beheerd. Nu ze normaler, maar met Néna en de wolfen zou ze gek blijfen. Die tijd was dan ook zo geweldig. Even deed ze haar pootje omhoog, gewoon om even te likken. Daarna antwoorde ze weer droog "Weet ik." en dan kwamen ook deze woorden uit haar mond: "Inderdaad. Sparkel, Alpah van Starglow." Met daarna een stap dichter te komen. Daarna zei ze "Puur goede groep." Daarna keek ze de kat aan met haar felblauwe ogen. Die blauwe ogen waren soms een zegen, soms een vloek. Tjah, zo was ze geboren en niks anders.