Mommy, why? ~

Haar kleine, slanke lichaam gleed als een schim over het kale landschap. Haar ogen waren donkerbruin met een blauw/groene rand. Iets unieks, maar ze wist als ze ouder zou worden, de kleuren weg zouden vagen.. Ook was ze klein voor haar leeftijd, wat ze raar vond. Haar ouders waren ook gewoon groot. En haar broer was ook groter. Zei was altijd al het ukje van het nest geweest. En haar moeder had haar nooit echt gemogen. Er werd haar geleerd dat ze hard moest zijn, ze mocht geen angst kennen. Ze moest sterk en succesvol zijn. Ze moest zoals haar moeder zijn. En elke keer werd ze maar weer gestraft. Hoe hard ze haar best deed, in haar moeders ogen was nooit iets goed. Empire was altijd beter, en hij zorgde voor haar. Alleen nu was hij dood, door de plotselinge komst van die duivel. Was hij er, vermoordde hij ook direct even haar broer vermoord. Haar vader was woedend. Woedend op die stomme Lucifer. Die klxxtzak. Zij ook. Toen Elenia weg was, met Lucardi achter haar aan, en die Lucifer. Ze hadden een andere kitten gevonden, en die was gevlucht. Toen had ze het witte lichaam van haar broer weggesleept. Het was koud, en stijf aan het worden. En dat was een vreselijk gevoel. Toen had ze hem tussen een berg met rotsen begraven, en dat helemaal afgesloten, dat het witte lichaam niet meer te zien was. Alleen Lucardi zou ze het misschien vertellen, verder niemand. En toen was ze weggelopen, naar hier. Ze moest even alleen zijn. Waarschijnlijk was Elenia toch nog aan het sollen met die stomme Lucifer en de kitten. Het zou wel weer hetzelfde liedje worden. Ze kreeg kittens met de kater die bijna over haar heen kwijlde, die wilde haar dan weer van de troon stootten. Enzovoorts, enzovoorts. Ze zuchtte, en toen wat ze de hele tijd niet had gedaan. Een snik ontsnapte haar keel, een traan gleed haar ooghoek uit, door haar lichtbruine vacht op haar wang. Ze boog haar kop naar beneden. Ze snikte eens zacht. Toen liep ze naar een groot stuk lavasteen. Ze ging erachter liggen, zodat ze beschut was voor de wind. Ze krulde zich op, tot een warme positie. Ze legde haar kop naast haar neer, en huilde zichzelf langzaam in slaap.
Haar ogen sprongen open bij het horen van geluid. Haar eerste reactie was uit angst zich kleiner maken, maar toen wist ze dat ze het eerst moest onderzoeken. Dapper stond ze op en keek om zich heen. Niks te zien op de kale vlakte, wat had ze dan gehoord? Voor de zekerheid keek ze naar de andere kant van de steen. Daar was ook niks. ‘Ma.. mááma?’ vroeg ze. Ze wilde het zeker weten dat zij er niet was. Ze wilde haar niet zien. En al helemaal niet die stomme Lucifer. Écht niet. Hij was een moordenaar -haar moeder btw ook en zij had ook al een paar doden op haar naam staan-, maar dit was anders. Haar broer, haar bloedeigen broer. De opvolger van de groep. Dat kon hij niet zomaar máken. Empire had al over zijn plannen verteld, zij had gezegd dat hij het niet moest doen, geduld hebben en op zijn beurt moest wachten. Maar dat deed hij niet. Hij wilde per se van Elenia winnen. En dat was stom. Maar als die stomme Lucifer er niet was geweest, had hij misschien nog gewonnen ook. Elenia was moe. Gelukkig maar. Opnieuw kon ze de tranen niet tegenhouden. ‘MAM,’ schreeuwde ze toen boos. Ze wist dat ze wel ergens moest zijn. Woest wreef ze de tranen weg met één van haar voorpoten.

Voor Elenia. Als Lucifer en/of Nala willen komen mag dat natuurlijk. (:

Langzaam slofte ze verder. Naar Moonland. Een plek waar ze nog nooit geweest was. Niet zo heel gek eerlijk gezegd. Ze was nog niet zo lang hier in Cats Paradiso. Nala sjokte ook achter haar aan. Elenia zorgde nu voor haar. En Nala zou haar vaak volgen. Misschien wel altijd. Elenia wist het niet. Een ding wist ze zeker. Op een of andere vage reden was het lijk van Empire weg. Gewoon weg. Alsof het naar de hel was gezogen. In een keer. Maar jammer genoeg hing er een veel te bekende geur rond hier in Moonland. En ook al op de plek waar het lijk gelegen had. En mysterieuze voetsporen. ’’Doorlopen.’’ Zei ze ijzig, en streng. Elenia versnelde haar pas. Ze zou dat beest vinden ook. Naila natuurlijk. Elenia was verschrikkelijk trots op haar dochter. Ze zag hoe goed ze haar best deed. En oja, ze had echt wel een ziel. Hij was alleen een beetje bedorven. Naila kon het nooit goed genoeg doen. Elenia had de zelfde opvoeding gekregen. En deze bracht ze nu over naar haar dochter. Haar enige kind, nu nog wel. Ooit zou ze weer meer nakomelingen krijgen. Maar het was bijna zeker dat Naila haar groep over zou nemen. Nu dan. Elenia zuchtte zachtjes. Ze slofte weer voort. Kijkend of Nala haar nog steeds volgde. Toen begon ze te rennen. Elenia begon te rennen. Steeds harder. Ze moest haar vinden voor de nacht viel. Voor de zon onderging. Als dat gebeurde kon Naila overal zijn. ”Schiet op.’’ Riep Elenia. Nee, dit duurde te lang. Elenia draaide zichzelf in een klap om. Pakte Nala zachtjes bij haar nek vel. En racete verder. ’’MÁM’’ Weergalmde door het gebied. Dat... Had Elenia natuurlijk niet verwacht... Ze rende hard in de richting van het geluid. Terwijl haar borstkas steeds sneller op en neer ging. Eenmaal bij Naila aangekomen, zette ze Nala op de grond. Ze sloot haar ogen eventjes en zuchtte. Toen bekeek ze Naila. Ze had gehuild. ’’Je wist het hé, je wist zijn plan. Hij was dom bezig. Zelfs als Lucifer er niet was geweest was het hem niet gelukt. Ik had complete legers bij me staan.’’ Sprak ze snel. ’’Nala. Dit is Naila, mijn dochter.’’ Sprak ze ijzig. Elenia hijgde lichtjes. Ze was uitgeput de laatste tijd.

Het enige wat ze zich nog afvroeg is wat de anderen hadden gedacht toen het stoffelijk overschot van Empire opeens weg was. Misschien hadden anderen het gezien, maar ze hoopte dat ze te druk bezig waren met trainen. Het was gewoon, ze was gewoon.. Zo kapot ervan. Haar enige broer. Ze zou nog wraak nemen op Lucifer voor hem. Zijn leven was kapot, dan moest zijn leven kapot. Papa zou haar daar bij helpen. Dat wist ze, papa was er net zo kapot van als zij. Dood op, moe, verdrietig. Alleen hij huilde niet, dat mocht niet, dat was een teken van zwakte. Niemand had haar nu nog zo gezien. Ze was zo bang, ze wilde niet dat haar moeder kwam. Haar gevoelens waren heel gemengd. Woedend, bang, verdrietig. Ze wist het ook niet meer precies. Toen hoorde ze opnieuw wat. Ze wist nu echt dat haar moeder er was. Ze keek om zich heen. Haar moeder zou vanzelf reageren op haar geroep. Ze wist wel dat zij er was. Ze wilde dat niet, maar ze was er wel. Gelukkig leek ze meer op haar vader dan als op haar moeder. Het zou een ramp geweest zijn dat ze net zo'n zwarte langhaar was als haar moeder. Ze leek meer op papa. Toen kwam het zwarte monster in zicht, met helaas het kittentje in haar bek. Ze ging zekerder staan, ze was niet bang voor haar moeder. Ze hief haar hoofd, het puntje van haar staart ging vlak boven de grond heen en weer. Ze zuchtte eens en keek toen naar de gedaante van haar moeder. Ze was inmiddels heel dichtbij. Toen ze er was zette ze de kitten op de grond. Ze keerde haar hoofd weg van het beest en keek haar moeder aan. Ze zou dat beest niet accepteren als haar pleegzus, of zo iets dergelijks. Toen sprak haar moeder, ze schudde haar hoofd bij de laatste zinnen. ‘Mama, ja. Ik wist van Empires plan, en ik wilde hem tegenhouden. Maar hij was zeker van zichzelf. En hij had misschien wel gewonnen als dat mónster er niet was,’ zei ze. De laatste zin sprak ze woedend uit. Die Lucifer, ze haatte hem. ‘Hoe kom je aan hem. Hij verscheen plotseling, en toen was hij ook direct mede Alpha. Hij had het recht niet, hij was hoogstens een stomme soldaat. Zo kon zei dat ook. ‘En als jij dood was, naar wie moest dan al dat leger luisteren. Precies! Empire,’ snauwde ze bars. Ze negeerde de kitten. Ze was geen blik waardig. Ze keek haar moeder aan, haar ogen spatten bijna vuur. Het enige wat bewoog was haar staart, al had ze haar moeder het liefst gekrabd. Haar scherpe nagels in haar neus gezet, zoals ze dat altijd bij haar deed als ze voor de zoveelste keer iets deed. Haar moeder was vreselijk. Ze had gewoon toegekeken hoe haar vlees en bloed werd vermorzeld. Het gezicht van dat de witte hals van haar broer rood werd, was vreselijk. Alles stond op haar netvlies geprint. De enige die echt wat voor haar deed, die haar echt een blik waardig vond, was haar broer. Zij was zijn zusje, en hij beschermde haar altijd als dat nodig was. Alleen zij kon hem niet beschermen toen dat nodig was. Zij mocht dat niet. Maar Elenia brak ook de regels, iemand vochtte voor haar. Waarom greep Lucardi niet gewoon in? Hij stond daar wat te schreeuwen, maar hij greep niet in. Ze beet weer op haar lip, en keek Elenia weer zeker aan.

Er valt niet veel te editten voor jou, ik was bijna klaar maar moest toen plots weg, vandaar dat hij niet helemaal af was. (:

Een klein kitten katje slofte achter Elenia aan. Haar oren slap opzij. Ze had zojuist te horen gekregen dat haar ouders dood waren. Dood. Het ergste was dat ze niet huilde. Daar zou wel verandering in komen. Haar tranen brandden in haar ooghoeken. Om de zoveel tijd ging ze snel met haar poot langs haar oogjes om het te verbergen. ‘Doorlopen.’ Beval Elenia. Gehoorzaam versnelde ze haar tempo. Het beeld van de witte kater was nog vers in haar geheugen geprent. ’Elenia?’ Vroeg ze zachtjes. ’Waarom viel de witte kat jou en Lucifer aan?’ Vroeg ze. Ze bleef weer achter en liep weer een beetje sneller. ‘Schiet op.’ Riep Elenia weer. Nala probeerde nog harder te lopen. Ze schrok van de onverwachte beweging toen Elenia zich omdraaide en haar vastpakte. Daar bungelde ze dan weer. In de bek van de zwarte poes. Opeens hoorde Nala een kreet. Elenia begon te rennen. Nala maakte allemaal kleine geluidjes die amper te horen waren. Eenmaal bij de bron van het geluid stopte Elenia en dropte haar op de grond. Ze praatte tegen een poes die veel op Lucardi leek. ‘Nala, dit is Naila, mijn dochter.’ Zei ze ijzig. Nala wierp een blik op Naila en schrok van de harde blik van de jonge poes. Snel wendde ze haar blik af. Naila beantwoordde de vraag van haar pleegmoeder. Dat was even wennen. Pleegmoeder. Nala had het gevoel gekregen dat Naila haar niet mocht. Maar. Was die ene Empire die witte kat? Was Empire Naila’s broer? Nala schudde haar kopje heel even. Waarom werd ze hierbij betrokken? Ze wou naar huis. Ze wou gewoon naar huis. Maar ze had geen thuis meer. Haar ouders waren er niet meer. Nala voelde wel hoe Naila zich voelde. Zij was dus haar broer verloren en Nala haar ouders. Nala hield haar mond dicht en zweeg. Naila snauwde tegen haar moeder. Nala begreep dit alles niet. Je moest respectvol zijn voor je ouders en nu wou de zoon van Elenia haar vermoorden en Naila snauwde haar af. Nala voelde zich knap wanhopig. Wat ze hier bij zou zeggen, niets was goed. Zij was buitenstaander. Ze zou moeten vechten om de trots van Elenia. Nala wist dat ze altijd buitenstaander wou blijven. Naila zou het leger krijgen en als Elenia kittens kreeg met Lucifer had ze al helemaal geen plek meer. En dat terwijl Lucifer haar had verteld dat Nala hem zou opvolgen maar nu begreep ze dat dat in haar dromen zou gebeuren.


sorry dat ik vast reageer maar Nala speelt niet echt grote rol enzo dus... nouja geef een gil als ik m moet editen :3

Een zachte stem, zo zacht dat Elenia hem amper opviel. Door de wind die tegen haar oren ruiste vroeg iets aan haar. ''Hij wou me vermoorden.'' Elenia stopte eventjes met rennen. Ze draaide haar om. Stond stil. En keek Nala aan. ''De witte kater was van mijn zoon. Hij had zo zijn plannen om me aan te vallen, en me te vermoorden. Zodat hij mijn plaats in kon nemen. Ik heb hem nooit vertrouwd. Maar zo ver kon hij nooit zinken, dacht ik. Het was een gestoorde zelfmoordpoging, die goed gelukt is. Zoals je misschien kon zien.'' Zei ze kalm en kil. Toen pakte ze Nala en rende weg.
Naila begon te praten. Elenia ging er eens voor zitten. Haar staart gleed als een bezem over de harde stenen heen. Elenia schudde haar hoofd. ''Dan had Lucardi het wel gedaan. In zijn blinde, onbeantwoorde liefde voor mij. En in de haat die bij hem was binnengekomen toen Empire de training had verstoord. Hij had Empire vermoord, en vervolgens was de schok bij hem binnen gekomen toen hij Empire dood had zien liggen. En als Lucardi het had gedaan was hij van Deadly Cliff afgesprongen. Iemand zou het gedaan hebben. Wees blij dat je niet ook je vader kwijt bent. Empire's poging was gewoon een poging tot dood, een poging die goed gelukt is.'' Zei ze nuchter en soepeltjes. Ze hoorde de tweede opstand van haar dochter aan. Met maar een half luisterend oor. ''Och ja... Nou moet jij het maar doen hé.'' Zei Elenia weer nuchter en kil. Ze was totaal niet onder de indruk van de dood van Empire. Of de reactie van Lucardi. Ze was ook niet onder de indruk van Naila, of Nala. Ze was nergens meer van onder de indruk.

De kleine kat had haar hoofd zeker omhoog gestoken.Ze leek qua uiterlijk op haar vader, maar had een geheel eigen karakter. Ze likte langs haar lippen, met haar roze ruwe tong. Ze proefde een zoute smaak op haar tong, waar ze verder niet bij stil stond. Ze was boos op haar moeder. Woedend, ze kon haar wel smoren, in elkaar trappen, vermoorden. Zij was degene die het allemaal had verpest. Haar broer had haar niet zonder rede willen uitdagen. Hij had haar dood willen hebben. En toen kwam die Lucifer, het was gewoon haar schuld. Haar dikke fout. Het was haar eigen schuld dat haar zoon dood was. En zelf had ze het niet eens door. Ze vond het niet eens erg. Ze voelde er niks bij. Haar bloedeigen zoon, haar vlees en bloed. Door een vreemdeling, vermorzeld. En zij zou de volgende zijn die vermorzeld zou worden. Na Lucifer. Die moest als eerst van de aardbodem geveegd worden.
Elenia schudde haar hoofd. Zijzelf bleek haar zuur aankijken, haar ogen, waren zwart geworden van de woede die in haar woedde. Bij het eerste kleine zinnetje onderbrak ze haar al. ‘Lieg niet,’ snauwde ze naar haar. Haar ogen spoten vuur, ze liet haar uitpraten. Ze schudde haar hoofd. Ze moest weer bijna huilen. Hoezo dácht ze daarover. ‘Lieg niet, papa zou nóóit Empire doodden. En wat boeit het serieus dat iemand de training verstoord. Wat is dát voor een reden,’ afkeurend schudde ze haar hoofd bij de laatste zin. ‘Waarom geloof jij zonder iets in een vreemdeling. ‘Pfft! Hij pleegde geen zelfmoord. Hij wilde jóú vermoorden,’ snauwde ze. Ze kijkt het beest aan in de ogen. Haar staart ging inmiddels steeds sneller heen en weer. Ze wilde haar aanvliegen. Haar laatste zin negeerde ze. Het was droog bedoeld, dat hoorde ze heus wel. Ze zou de hulp van haar vader vragen om Lucifer persoonlijk van de aardbodem af te vegen, te schoppen in de buitenste ringen van hel, waar de slechtste slechten in zitten. En niet degene die heel goed slecht waren, maar degene die gewoon hele slechte misbaksels waren. De wannabe's.

Haar staart kwam tot stilstand. Elenia had haar kop fier in de lucht gestoken, fier en trots. Haar nagels waren in de grond geboord. Haar tong klakte eventjes in haar kleine mondje. Heel eventjes prikte het wondje in haar nagels. Elenia keek heel eventjes naar Nala. Ze draaide haar kop weer naar Naila. Wiens ogen ze doorboorde, met haar kwaadaardige moordlustige ogen. Ze had er geen problemen mee om Naila ook maar eventjes meteen te vermoorden. Ze gaf niks meer om Naila, om Empire, of om Lucardi. Allemaal mochten ze oprotten wat haar betreft. Hup naar de hel. Het waren alledrie een stelletje lelijke misbaksel. Niks deden of konden ze goed doen in de ogen van Elenia... Ze zuchtte eens. Haar pootje likte ze eventjes schoon. Elenia krapte met haar pootje eventjes zachtjes achter haar oor (geen flauw idee of katten dat doen xD.) Daarna doorboorde haar nagels de grond weer.

Ze zuchtte verdrietig. Hoe kon haar dochter nou zo denken? Wat had Elenia fout gedaan in de opvoeding? ''Het is een regel! Er zijn regels nodig om zo'n grote groep in de hand te houden. En iedereen moet zich daaraan houden. Dat weet je heel goed. Je weet wat de gevolgen zijn als je het niet doet.'' Zei ze kalm. Daarna wachtte ze af op een reactie van Naila. Weer begon Naila te lullen, zoals het in de ogen van Elenia was. Een luide lach ontsnapte uit de mond van Elenia, een luide, schelle, kwaadaardige en moordlustige lach. Elenia schudde haar kop eventjes. Toen dwong ze haarzelf te stoppen met lachen. ''Maar betekent dat dan meteen dat het geen gelukte zelfmoordpoging is?'' Vroeg ze kil, en duister. Elenia liep eventjes een rondje om Naila heen. Toen bleef ze voor Naila staan, haar staart hing naar beneden. Ze keek de andere kant op. Met haar kont naar Naila gericht. ''Jij, Empire, en Lucardi zijn gewoon drie mislukkelingen. Drie lelijke misbaksels.'' Sprak Elenia vals. Toen draaide ze haar zelf om. Ze ging op een eindje van Naila af zitten. Zo dat ze elkaar nog goed konden verstaan. Maar wel dat Elenia nog tijd had om in te grijpen als Naila haar misschien zou aanvliegen. Wat Elenia niks zou verbazen.

Vermoorden? Dat was niet aardig. Waarom zou haar eigen zoon haar vermoorden? ’Oh.’ Bracht ze uit.
Nog altijd staarde ze Naila aan. Elenia sprak nuchter tegen haar eigen dochter. Nala kreeg de rillingen. Hielden ze niet van elkaar ofzo? Nala ging zachtjes zitten. Kleine steentjes prikten in haar kont. Het zat niet erg prettig ofzo. Naila begon nu ook weer het woord te voeren. Loog Elenia? Nee toch? Alhoewel. Zou een vader zijn eigen zoon vermoorden? Nala snapte er niets meer van. Haar kleine kop ging heen en weer. Nu had ze zin om keihard te gaan schreeuwen maar dat leek haar niet verstandig. Plus dat ze het nooit zou durven. Nala stond weer op en liep iets dichter naar Elenia toe. Haar gele ogen keken naar het zwarte gestalte van Elenia, haar pleegmoeder.
De conversatie ging weer door. Elenia sprak weer. Nala schudde haar kop en keek niet langer naar Naila. Ze vond haar eng.
Nala volgde Elenia’s voorbeeld en zwaaide met het topje van haar staart. Iedere beweging deed ze na. Dit spelletje was wel grappig. Ze kon zichzelf er nog net van weerhouden om te gaan grijnzen en grinniken. Dat hoorde waarschijnlijk niet bij de traditie’s van Elenia en haar groep.
‘Jij, Empire en Lucardi zijn gewoon drie mislukkelingen. Drie lelijke misbaksels.’ Sprak Elenia. Nala keek ervan op. Vond ze iedere nakomeling misbaksels?

Dit word een flutpost, ik voel het.

De staart van de kat ging snel heen en weer. Ze werd steeds bozer op haar moeder. Ze likte met haar tong weer even langs haar mond. Ze keek haar moeder boos aan. ‘Ja nou en, ik ken de regels, jij hebt ze me aangeleerd. Ik ken de consequenties. Maar het is mijn broer en mijn vader. Ik heb er evenveel recht op als jij!’ snauwde ze boos naar haar moeder. Ze bleef haar moeder star aankijken. Boos. Ze zou haar nog wel krijgen. Ze beet weer even op haar lip. Dat Nala beest zat een beetje naast haar. Ze keek niet naar haar. Ze moest zich maar goed voelen dat ze bij haar mocht zitten. Liever had ze haar weggejaagd. Maar dat zou mama niet goed vinden. Nu was Nala het lievelingetje. Ze keek haar moeder aan. Toen begon Elenia te lachen. Dat was gewoon... Wat een kutwijf. Ze probeerde het te negeren. Ze liep om haar heen. Ze negeerde haar. Hier wilde ze niet antwoord op geven. Bij de laatste zin was de druppel. ‘Hoe kan dat nou, jij hebt ons toch opgevoed?’ snauwde ze naar haar moeder. Ze liep toen verder van haar weg. ‘Bang ofzo?’ snauwde ze naar haar moeder. Zelfverzekerd liep ze achter haar aan. Haar nagels waren duidelijk zichtbaar. En toen sprong ze op haar moeder af. Haar klauwen om haar nek. Woedend begon ze haar te bijten in haar hals. Ze krabde haar overal waar ze kon. Ze was... hoe kón ze!

Heel even gleed haar blik naar Naila. Diens staart bewoog ook maar dan sneller. Naila werd steeds bozer op Elenia. Nala liep onzeker een stapje achteruit. Vroeg of laat zouden ze elkaar bevliegen en dan wou ze er niet tussen staan. Met een half oor luisterde ze naar de zin van Naila. Nala duwde haar oren onzeker tegen haar kop en ging nog een klein stapje achteruit. Ze ging zitten en bleef gespannen kijken naar Elenia. Haar staart ging gespannen heen en weer. Het viel Nala op dat Naila niet naar haar keek. Nala had daardoor een ongemakkelijk gevoel.
Er kwam beweging in Naila. Ze liep om Elenia heen. Nala keek onbewust strak naar Naila. Toen Elenia wat achteruit liep zag ze hoe Naila haar volgde. Nala dook in elkaar.
Haar ogen schoten open toen Naila Elenia bevloog. In een reflex ging ze rechtop zitten. Haar oren recht overeind. Gespannen stond ze op en liep iets naar Elenia en Naila toe en ging daar stil staan te kijken. In haar ogen stond angst. Haar mond was opengeklapt. De kitten trilde onbewust. ’Elenia!’ Bracht ze er zwak roepend uit. Niet te geloven. Was dit nou de wereld van de slechten? Elkaar bespringen. Dochters vielen hun moeders aan? Moest Nala dit ook doen ofzo? Elenia bespringen? Was dat het doel waar alle nakomelinen naar streefden. Nala werd een beetje boos. Dit was toch wel absurd. Telkens als ze naar voren wou gaan om te helpen –geen idée hoe- ging ze weer terug. Telkens als ze naar rechts wou lopen deed ze het toch maar niet. Ze was gevuld met twijfel.
Tijdens het gevecht van Empire en Elenia en Lucifer was Nala gevlucht maar dat had niet geholpen. Dus vluchten was voor nu ook geen echte optie.
Wat was dan wel een optie? Ze kon niet helpen. Ze was vijf en een halve maand en kon nog niet eens een vogel op eigen kracht vermoorden. Laat staan vechten met toch wel redelijke volwassenen. Dan was het de optie van wachten en toekijken.
Nee. Dat kon ze niet. Ze walgde van bloed van een mede soortgenoot. Nooit had ze ervan gehouden dat katten bloedden en haar pleegmoeder begon nu ook al een beetje te bloeden en Nala kon niet toekijken.
Ze wendde haar blik half af.

kon het niet laten.
edit, in de post stond dat ze vijf en een half was moest ff veranderd worden in vijf en een halve maand

Naila snauwde wat. Elenia zuchtte. Ze spande haar spieren al. Haar nagels stak ze in de grond. Maar toch waren ze goed zichtbaar. Elenia sloot voor heel eventjes haar ogen. Ze was altijd de mislukkeling geweest. Maar nou had ze zich gewroken op haar ouders. Naila was ook altijd de mislukkeling geweest, en nou zou zij zich ook wreken. Maar dan alleen op Elenia natuurlijk. ''Voor wie? Voor jou?'' Vroeg Elenia ongelovig. Naila sprong op haar af. Elenia voelde hoe ze verschillende malen in haar nek beet. Elenia haar nagels raakte Elenia overal waar mogelijk was. Naila lag bovenop haar. Elenia duwde Naila met alle kracht die ze had van haar af, ze sprong bovenop Naila. Beet haar verschillende malen in haar poten. Haar nagels gleden over haar neusje heen. ''Nala, neem een veilige afstand.'' Elenia was inmiddels al van Naila afgesprongen, en naar Nala toe geracet om dit te zeggen. Elenia draaide haarzelf vliegensvlug om. ''Maar wat had je dan verwacht met een vader als Lucardi!'' Schreeuwde Elenia Naila toe. Elenia racete op Naila af, sprong met haar nagels uitgetrokken tegen haar op. En krabte haar weer over waar het kon... Elenia had de woorden van Nala wel gehoord. En kon haar situatie wel een beetje begrijpen. Zolang ze maar op een veilige afstand bleef.



FLUTHEID VAN JEWELSTE

Met haar blik afgewend luisterde ze naar het gevecht. Diep in haar borrelde het verlangen om te kijken. Om te zien hoe Elenia won van Naila. Of andersom maar dat had niet veel kans dacht ze zo. Nala spitste haar oren even en keek recht in de ogen van Elenia. Ze raadde haar aan om veilige afstand te zoeken. Nala knikte zonder af te wachten en zocht een plaatsje verder weg van Elenia. Haar geel/groenige ogen met donkere pupil stonden nieuwsgierig. Nala stond even stil en likte langs haar lippen. Haar tong was droog. Ze had dorst maar wou niet naar water zoeken. Ze mocht niet weggaan.
Nala begon lichtelijk te hijgen van spanning. Het topje van haar staart zweefde net een centimetre boven de grond. Tot ze ging zitten en het als bezem funcioneerde. Keitjes schoven opzij en veroorzaakten zo klakkend geluid. Even wierp ze een nauwkeurige blik op het landschap en merkte op dat er soort van kraters waren door middel van keien die zo een soort kom voormden. Nieuwsgierig liep ze naar een van de ‘kraters’ zonder te ver te lopen van Elenia en Naila. Nieuwsgierig stak ze haar grijze kop boven de rand van de stenen. Er viel niets te zien. Niets. Het was gewoon een soort kom. Teleurgesteld ging ze zitten en keek met dichtgeknepen oogjes naar Elenia die vocht. Nala ging even met haar poot over de grond en bleef toen weer rustig zitten.

Haar staart zwiepte heen en weer. Haar oren waren naar achter gelegd. Ze zag hoe Elenia haar nagels in de grond boorde. Die van haar waren duidelijk zichtbaar. Ze had willen grommen, willen krijsen. Maar nog even, ze moest zich nog even inhouden. Haar tong gleed over haar lippen. ''Voor wie? Voor jou?'' Zei Elenia ongelovig. Ze keek haar even arrogant aan. ‘Blijkbaar, want je loopt nu toch voor me weg,’ kaatste ze weer terug. Ja, nu was zij de dappere, en in de winnende hand. Maar voor hoe lang.
Ze voelde de nagels van Elenia over haar huid krassen. Zijzelf lag nog bven. Ze krabde het beest waar het kon, en beet toen in haar oor waar ze hard aan rukte. Ze krabde zo lang het kon, en toen werd ze van Elenia af gegooid op de grond. Ze schudde haar kop en sprong direct weer overeind om weer in de tegenaanval te gaan. Elenia kwam weer aan rennen, de nagels vlogen over haar neus en haar tanden in haar poten. Toen Elenia naar Nala rende schoot haar nagels uit naar haar staart, die ze vertikte los te laten, en hard aan rukte. ''Maar wat had je dan verwacht met een vader als Lucardi!'' Schreeuwde ze toen naar haar. Ze keek haar hooghartig aan. ‘Lucardi was vele maten beter dan jij!’ snauwde ze terug. Toen kwam Elenia weer op haar af. Ze liet haar op haar rug vallen, waardoor Elenia een stuk te ver doorschoot. Ze voelde haar nagels weer op haar lichaam, maar ze wist onder Elenia door te kruipen. Ze besprong haar weer, en haar nagels prikten in haar gezicht, ze krabde langs haar neus, in haar ogen. Ze beet vol woede in haar nek, haar nagels gleden overal over het zwarte lichaam van de poes.

~FLUTJUH.

''Je moet het verschil leren kennen tussen slimme zetten en bange zetten meis.'' Zei Elenia vals en arrogant. Ze voelde de nagels over haar huid heen krabben. Het was een echte bitch fight (Altijd al een keertje willen typen xD) Elenia krapte Naila overal waar ze haar krabben kon, de helft van haar zicht werd wat waziger. Verdomd. Elenia haar nagels vlogen naar het oog van Naila, ze krapte haar hard. Toen vloog ze van Naila af, om de rest van haar ''OJA. En daarom was hij gewoon maar mijn simpele bodyguard. Daarom had hij mij nog nooit uitgedaagd. Je moet nadenken voordat je wat zegt meis.'' Naila kroop onder haar door. Verrekt. Maar Elenia was te snel, ze draaide haarzelf om in de lucht. Dook naar beneden op Naila, ze beet hard in haar nek. Rukte aan haar oren en staart. Terwijl ze overal krapte waar ze haar kon krappen. Elenia begon al lichtelijk te hijgen.

~WHAHAHAHAHAHAHA FLUTTT~

Nala keek even weer rustig toe en liep toen weer dichterbij. Heel dichtbij nu. Nala zag hoe Naila zei dat Lucardi beter was. Nietus. Dacht ze koppig. Lucardi was eng. Nala was heel dichtbij genaderd nu. Lalala. Lalala. Nala sperde haar ogen goed open. Elenia en Naila gooiden elkaar allemaal aardige verwensingen toe. Wat aardig. Nala werd toch wel een beetje boos. Ze vochten nu al lang en iedereen moest heel blijven. In een stomme, domme reflex sprong ze op beide poezen en probeerde ze uit elkaar te halen door er half middenin te komen. Ze mauwde een keer hard en sprong toen weer op haar oude plek. Nala trilde. Dat was stupide. ’Kappen. Jullie zijn familie!’ Beval ze zwakjes. Met haar kleine kittenoogjes keek ze koppig naar Elenia en ging zitten.

OMG. ZE KRIJGT EEN BEETJE VEEL PRAATJES

‘Blablablabla,’ zei ze door Elenia's woorden door. Het scheelde haar ook niet meer. Ze gromde dreigend naar haar. Toen opende ze haar mond en liet een woedend geblaas horen. Ze sprong weer naar het beest toe. Ze zette haar scherpe hoektanden bij de luchtpijp van Elenia. Ze peet er hard, en de warme, roestige smaak kwam haar mond binnen. Ze spuwde het bloed van haar uit op haar zwarte vacht. Ze wilde niks meer van haar, niks meer met haar te maken hebben. Haar staart zwiepte hard heen en weer, ze krabden elkaar, ze beten elkaar. Toen ze het zicht van Elenia had verminderd, probeerde ze hetzelfde bij haar te doen. Ze sloot haar ogen direct, en voelde de nagels over haar ooglid doen. Het prikte ook in haar oog, maar gelukkig zag ze verder goed. Het was maar heel even wazig. ‘Miemie mimimimimííí’ zei ze op een zwaar irritant toontje terug. Ze grijnsde vals toen haar lenigheid van pas kwam, ze was verbaast. Ze stak haar tong uit, al wist de kat hoog in de lucht te draaien. Nu was ze weer onder, ze trokken en rukten aan elkaar. Ze verwondden elkaar op hoog tempo. Bloed kwam uit meerdere schrammen op haar lichaam. Elenia zat boven haar te hijgen. Ze grijnsde vals, en duwde toen hard met haar achterpoten tegen het zware lichaam van de poes boven haar. Ze beet in haar poten, en schudde hard met haar kop. Ze had niet eens door dat de kleine dichterbij kwam. Toen ze gescheiden van elkaar kwamen, kwam de kleine er tussenin. Ze was ook even snel weer weg, nadat ze een paar klauwen van haar over haar heen kreeg die voor Elenia waren bedoeld. Dom beest. Toen begon ze ook nog tegen hun te roepen. Haar ogen schoten vuur en ze keek naar de kleine grijze. Ze blies hard en snel gingen haar nagels over het gezicht van de kitten.

En toen. Verging de wereld. Krassen verschenen op haar gezicht. In een reflex haalde Nala ook uit. Plantte voor een seconde haar klauwtjes in de poot van Naila en liet niet los. Boos keek ze in de ogen van de gevlekte kat. Ze ontweek eventuele klappen en deelde er een paar uit naar Naila om zich vervolgens absent te melden voor het gevecht. Goed. Zij hielp ook nooit meer iemand of probeerde een ruzie te stillen. Voorlopig. Al was het best wel leuk. Het moment van de klauwen die in de poot zaten was vermakelijk. Nala sloop iets dichterbij. Ze volgde het gevecht en keek toe hoe iedereen elkaar verrot sloeg. Nala was in een iets speelse bui terechtgekomen. Met een duiksprong belandde ze bovenop Naila om haar klauwtjes in haar rug te zetten om eventjes zo te staan. Whieee. Nala sprong eraf en ging tussen hen in zitten. Haar ogen loerden naar Naila omdat ze wist dat aanvallen eerder van die kant kwamen dan van Elenia’s kant. Ze hield haar ogen de hele tijd gericht op de ogen van Naila. Koppig keek ze haar aan. Tss. Ze ging niet aan de kant als ze het vroeg. Of. Misschien dan.

Ongeveer overal prikte het en had ze pijn. Maar ze gaf het niet toe. Ze zou niet verliezen van haar eigen dochter. Woest rukte ze nogmaals aan haar oor, haar staart en haar poot. Haar nagels gleden over haar ogen, haar neus. Haar lijf. Overal waar ze maar raken konden gleden ze. Ze beet overal waar ze maar kon. Ze krapte elkaar, beten elkaar. Siste verwensingen naar elkaar. En rukte overal aan waar ze maar konden rukken. De meeste schrammen van Elenia bloedde, haar prachtige eens zo glinsterende vacht van Elenia zat onder het bloed. Net als de witte, bruine en zwart gevlekte vacht van Naila. Ze hadden allebei niet in de gaten dat Nala eraan kwam. Elenia vloekte hard toen ze door iets kleins en grijs werd tegengehouden. Om nog een keer hard te vloeken toen ze erachter kwam dat het Nala was. Elenia sperde haar ogen open. Siste iets naar haar wat verdacht veel leek op 'Dom wicht.' En greep haar kans toen Naila, Nala krapte. Ze sprong op haar, en samen rolde ze weer over de grond. Elenia haar nagels gleden in een rap tempo over de oog leden van Naila. Terwijl ze haar zelf stevig vast beet in haar hals.

Nala hoorde Elenia zeggen dat ze een dom wicht was. Oftewel opsodemieteren. Nala ging weer aan de kant staan om zich suf te vervelen. Gelijk toen ze weg ging dook Elenia weer op Naila af. Zuchtend zette ze haar lijf bijna tegen de grond en ging op zoek. Algauw zag ze een grote kraai en sloop ze ernaartoe. Ze was in grote open vlakte en kon zich niet goed verstoppen. Gelukkig net een kleine kei. Ze dook erachter. Met een kleine grom sprong ze daarna op de kei om bovenop de kraai te duiken. Nala was licht en de kraai fladderde eventjes. Haar tanden omklemden zijn keel, haar klauwen angstvallig in zijn buik geprikt. Haar snoet kleurde rood. Langzaamaan begon de kraai minder energiek fladderen. Toen was hij dood. Trots ging ze erbovenop staan en spinde hard. Toen begon ze aan de lekkere delen van de vogel. Ze lette niet meer op het gevecht. Ze kon toch niets doen.

Haar witte vacht werd rood van het bloed dat uit haar lichaam kwam. Ze wilde het beest doden. Ook al was het voor Lucifer, ze hoopte dat die dan vol liefdesverdriet zelfmoord zou gaan plegen. Ze probeerde het beest in haar nek zo veel mogelijk te raken, om er een eind aan te maken. Toen voelde ze gewicht op haar rug. Ze had de grijze niet eens opgemerkt toen deze haar raakte. Die klappen van Elenia deden tien keer zoveel pijn. Ze gromde. Al kort vloog de grijze kat van haar af en ging in het midden zitten. Haar poot drukte ze achter haar nek, en duwde de grijze kat naar de grond. ‘Je denkt ook heel wat van jezelf,’ snauwde ze toen naar de kat. Haar nagels gingen toen uit haar voetkussens en prikte achterin de nek van de kleine poes. Toen Elenia opmerkte dat ze weer moest vertrekken duwde ze haar ook weer grof weg. Ze blies toen weer hard naar de zwarte voor zich, en besprong deze weer. En weer rollend over elkaar heen klauwden en krabden en beten ze elkaar. Steeds deed het meer pijn, en steeds werd ze uitgeputter. Maar ze moest en zou winnen. Ze gaf niet op. Ze weigerde te eindigen als Empire en haar vader nog meer verdriet aan te doen.

~sorryvoordezemegamegamegaflut.