Nieuwe vrienden

Beer was aan het lopen en af en toe een sprintje trekken en dan weer lopen. Hij had niet echt veel vrienden of familie, hij was in dat opzicht heel voorzichtig, waarom wist hij niet. Hij dacht dat hij iets zag bewegen dus hij rende erop af en.......... BOEM!!!!!!
Hij belandde heel hard op zijn hoofd, op de grond. "Auwww aah dat deed pijn heel erg pijn" Zo lag hij nog even op de grond te kreunen en te steunen.

(Néna)

’Tralali- tralala.’ Vier zwarte pootjes drentelden hyper-actief door de sneeuw. Onder het pak sneeuw lag het grasveld. Daar moest je niet echt komen als de sneeuw begon met smelten. Dit was dan een en al modder. Niet echt fijn voor je pootjes.
Een luide plof was te horen toen een poeze-lijf niet al te elegant ging liggen. Ze lag op haar rug en rolde even heen en weer. Toen ging ze heel fout op haar buik liggen en probeerde een sneeuwelfje te maken. ’OMG KIJK DAN. EEN ELFJEE!’ Schalde het nu door het gebied. Twee pisgele ogen stonden triomfantelijk in hun schele positie. Snel stond ze op en schudde zich uitgebreid uit. Haar buik was nat en koud maar dat kon haar niets schelen. Ze was een winnaar! Een winnaar. En jij was een verliezer. Snel sprong ze uit het elfje en keek er toen nog eens goed naar. ’OMG HIJ LIJKT OP MÍJ!’ Riep ze hard en schel. De zwarte poes maakte een soort bokkesprong en spurde hyper weg. Bij de eerstvolgende boom stopte ze en klom er in. –wat een wonder is want Néna houdt niet van klimmen- Ze zat op de bovenste tak en keek in de richting waar ze net vandaan kwam. Het elfje was goed zichtbaar. Of. Nouja een beetje. Ze gilde het uit van plezier en maakte een dansje. Toen brak de tak waar ze op zat en viel een paar meter naar beneden. ’Whieeeee.’ Gilde ze tijdens de val. Ze stond al in de goede houding. Haar poten omlaag om veilig te landen –omg nog een wonder-. Ze belandde zodanig goed op haar pootjes en huppelde weg. Opeens hoorde ze gekreun en gesteun. Néna – zo naïef dat ze was dacht gelijk dat het een zombie was die haar hersenen wouden opeten. Maar ze had geen vrees. Ze had namelijk geen hersenen. Alleen maar zaagsel. Vrolijk drentelde ze naar de zombie kat en ging voor hem zitten. Haar ogen ietsjes dicht maar met een triomfantelijke uitdrukking. ’Nanananana! Jij kan mijn hersenen niet opzuigen want ik héb lekker geen hersenen.’ Ahw. Arme zombie. Nu moest ie ergens anders hersenen vandaan halen.

Haha ~ c:

"Wie is die rare schele kat of wat dan ook?"Dacht Beer bijna hard op maar ja hij wist nu al dat "het" geen hersenen had dus bang hoefde hij niet te zijn. Beer was ook nooit bang voor andere katten, in tegenstelling juist.
Hoe kon dat gekke "ding" nou denken dat Beer een zombie was?
Hij was gewoon een normale kat, nou ja echt normaal was hij niet want dat vond hij heel saai, normaal pff alleen de gedachte al "normaal" stond wel in zijn woorden boek maar de betekenis voerde hij niet uit.
"Ik een zombie?" Vroeg Beer met een beetje een lach in zijn stem. Hij ging daarna een beetje kriepie doen, alsof hij een zombie was "Wooeeeew iiiik ben eeeeeeen zombieeeeee!! IIiiik kom jeeeeee zaaaaagsel opeten!!! wooooeeeeeeeehw" Beer vond het wel grappig en schoot meteen in de lach.



haha ik doe ook een beetj raar
ik weet

Met een triomfantelijk gezicht wachtte ze op de reactie van de zombie. Néna was wel goed. Dat moest je nagaan. Ja dat wel dus. De gele ogen gleden over het oppervlak van de kater waar ze voor stond. Jammer. Hij was dus al jong gestorven. Néna zuchtte zachtjes. Als hij grappig probeerde te doen hielp het niet echt. Opeens was alle geloofzucht weg –nee da’s geen woord- en ging ze liggen met haar voorpoten opstandig over elkaar. ’Zombie’s eten geen zaagsel. Plus dat mijn zaagsel heel diep zit. Kijk. Zombie’s moeten eerst langs planten om hersenen te kunnen zuigen maar die planten spuwen erwtjes uit die je verwonden en zombie’s gaan niet zo snel dus dan gaan ze dood. Dus ik plant gewoon zo’n plant als je mijn zaagsel wilt opeten.’ Opstandig gooide ze haar kin in de lucht in ging toen voor pampus liggen. Haar kop diep in de sneeuw. Samen met haar lijf behalve het topje van haar staart. Dat ging steeds van de grond naar in de lucht en toen weer naar de grond en dan weer naar de lucht. Néna grijnsde mislukt. Opeens kwam er een beer aan. Tenminste, dat dacht ze. Haar maag knorde. ’OMG! ER KOMT EEN BEER! REN VOOR JE LEVEN! AAAAAH. … wacht. Moet je dan in een boom klimmen?’ Vroeg ze tussen alle paniek door? Ze had haar kop schuin gekanteld en keek de zombie-kat vragend aan. Want als ze moest klimmen was ze niet voor de partij. Dan nog liever die beer. Néna kon ook niet zoiets slims bedenken zoals; Beren zijn in winterslaap ofzo. Nee daar was haar Intelligence Quotiënt te laag voor. Zegmaar gerust één. Tja. Nul was ook goed geweest maar Néna kon wel praten. Dat was wel iets geruststellends. Al was haar kats niet helemaal helder. Maar goed. Genoeg over je IQ want het was sowieso overduidelijk dat dat laag was.
Niet helemaal helder bleef ze het zombie wezen aanstaren. ’Jij hebt echt de kolder in de kop.’ Zei ze droog. OMG DAT IS EEN GRAPPIGE ZIN! Kolder in de kop. Net als Muts. Dat was ook een leuk woordje. Die had ze geleerd van Pablo. De geest. Hopelijk kreeg die stakker ook ooit zijn rust. Aaahw. Néna zuchtte eens heel diep en gaapte daarna luid. Daarna was het tijd om haar poten uit te strekken en toen moest ze per sé nog even de zombie aanstaren.


lalalala ~ C:

Oké, Beer wist het zeker die kat was HELEMAAL GEK!, GESTOORD!, HELEMAAL LADDERZAT! Beer zag dat de kat ging liggen en naar Beer ging liggen staren, als er iets was waar hij niet tegen kon was dat wel staren, al helemaal als dat naar hem werd gedaan. Beer dacht ook na over haar IQ hoe hoog zou dat wel niet zijn: 4? 2?
Misschien nog wel lager! Hij vond haar maar raar, ze dacht dat er een beer aan kwam terwijl dat haar maag was! En die beesten lagen per slot van rekening in winterslaap! Ze kon tocht niet zo dom zijn dat ze niet wist dat die beesten in winterslaap zitten? Zo dom kan gewoon niet!
”Ik ben geen ZOOOMBIIIEEE!!!!” Schreeuwde Beer zo hard als hij kon. Hij werd er gek van! Hoe kan zo’n dom ding nou denken dat Beer een Zombie was?! En dan ging ze ook nog wijs lopen doen terwijl ze zelf ook vast wel weet dat ze gewoon geen hersen inhoud heeft.
En dan ging dat domme beest er ook nog eens bij liggen, en liggen gapen. Beer kon die rare kat echt niet uitstaan. ’Hoe maak ik dat domme ding wijs dat ik geen zombie ben?’ Dacht Beer, hij wist het echt niet meer. Hij ging maar gewoon tegenover die rare kat, met zijn pootjes vooruit richting die kat, hij ging maar gewoon terug staren, want dat domme beest lag nog steeds naar Beer te staren.

Een zombie aanstaren was leuk. Zó levenloos maar leuk. Néna ging er eens goed voor liggen om hem in de beste positie aan te staren. Op haar rug en haar hoofd opzekop. ’OMG JE STAAT OP HET LUCHT-PLAFOND.’ Krijste ze hysterisch. Droog kneep ze haar ogen tot spleetjes. Opeens hoorde ze geweldig gekrijs van de zombie. Haar ogen vlogen open. ’WOW. WOW. WOW. WOW.’ Gilde ze en wierp zichzelf in de lucht – op haar rug. Ze landde met een plof weer op haar rug en keek de zombie droog aan. ’Goudvisjes.’ Sprak ze vergenoegd. ’Pieuw.’ Zei ze daarna droog. Néna draaide zich op haar buik en strekte zich luid gapend uit. Toen opeens keek ze in de ogen van de zombie. NEEEEE. NIET AANKIJKEN! Ze wierp zichzelf op haar heupen en wierp haar poten laconiek in de lucht. ’I give… I give… I give. OHJA! I GIVE UP! OMG. GUP.’ Nu zocht ze meer rijmwoorden. ’Néna. Pena. Give. Pive. Lala. Blala. Sla. La. Beer. Sneer. Koekepan. Boekepan.’ Sprak ze op. Heel knap vond ze zichzelf nu. Net als die ene alfred judokus kwast. ’Zombie.’ Dooie kat. Kale kat. Droge kat. Natte kat. Stomme kat. Wow. Allemaal bijnamen voor de zombie. En kijk. Lieve kat was dan voor Néna ea?! Want Néna was de allerliefste, schattigste, slimste kat van de hele wereld. ’EVEN RADEN JIJ ZOMBIE. WIE IS ER SLIMMER? IK OF JIJ? ACH LAAT MAAR. IK NATUURLIJK. NEDERLANDS IS VOORAL MIJN GOEDSTE VAK!’ Krijste ze. Al wist ze niet eens wat Nederlands was. Want katten spraken helder kats. Niet zoiets als, Nederlands. Omg. Nu had ze trek. Waren zombies lekker? Ze stond op en nam zijn staart tussen haar bek en sabbelde. GATVER. Dat was ook weer iets wat ze nooit meer zou proberen; een zombie eten. Ze spuugde de staart weer uit en ook gelijk alles wat erbij hoorde. Inclusief een cadeau; HAARBAL. Néna schudde zich droogjes uit en ging zitten. Rustig haar poot likkend. Toen stootte ze een vreselijk geluid uit. Klaaglijk en hard. Bedoeld als mauw. Een kraai kraste terug. Met een grijns rond haar lippen slenterde ze naar het beest toe. Waarschijnlijk had dat beest nu een bloeding ergens. Tenminste. Hij tikte wel heel raar met zijn hoofd. Stuiptrekjes. Droog sprong ze mislukt op het beest en beet in de nek. Nou die was nu wel heel dood. Ze sleepte het dier naar de zombie en ging eten. Ze pakte ze poten en alle ingewanden. Inclusief hart. Toen – heel droog schoof ze de vogel van zich af, naar de zombie kat. Veel katten vonden de poten en ingewanden vies maar bij Néna ging het alleen maar om die overheerlijke goedjes. Traag kauwde ze op de gele poten. De botten knarsten. Die spuwde ze half uit. Alleen de lekkerste botjes mochten haar maagwand openrijten. Grapje. Was openrijten wel goed? Achja. Het weinige vlees van de poten trok ze los van de botten en slikte het in. Daarna was het hart aan de beurt. Dat was in bijna één hap op. Nu nog de nieren, lever/ darmen/ maag/ milt en.. was dat het? Best wel weinig. Zwart bloed liet haar snuit zwart/rood kleuren van de lever. Daarna de twee overheerlijke nieren. Omg. Verrukkelijk. Néna smakte luid en likte haar snoet af. OMG. Nu de allerlekkerste darmen. Toen. Vergiste ze zich. ’HALT!’ Riep ze naar de zombie voordat die kon beginnen aan de kraai. Ze sprong op het ding en maakte behendig het bekje open. Vakkundig verwijderde ze de tong en legde dat bovenop de milt neer. Jum. Nu de darmen. Jum, jum. Vergenoegd gaapte ze eventjes. Na de darmen kwam de maag. Es kijken. Wat had ie allemaal op? Ze zag resten van een muisje. ’Bingo.’ Mompelde ze. Rustig at ze alles op en toen nog de milt. De tong schoof ze in de sneeuw. Die kon ze toch niet kwijtraken. De milt was vies maar toch at ze het op. Alles lekkerder dan de longen. Dat was iets wat ze bijna nooit at. Longen waren zó vies. Daarna het aller, allerlekkerste; de tong. Dat peuzelde ze in één keer op. Jammer dat dat ding zo klein was. Heel jammer! Achja. Je moest blij zijn met wat je had.

Oké die kat IS GEEEEEEEK!!!!!!!! Ik bedoel LUCHT-PLAFOND?! Hoe kom je erop?! Dacht Beer. Wat Beer zeker wist is dat ZE GEK WAS! Hij kon er niet mee stoppen die kat was gewoon gestoord en heel heeel heel irritant!! Die kat heeft geen opleiding gehad! Ze zit rijmwoorden, TE VERZINNEN! Ze zit te rijmen. Ze is ook heel erg vol van zich zelf, ze zegt dat ze slim was! Ze is heel irritant. Dacht Beer hij werd er gek van.
Dat domme beest beet in zijn staart! Dat beest, dat ding, dat, dat, dat super nare ding! Toen ze Beer z’n staart weer los liet kwam er een haarbal, bijna op zijn staart! Beer zat te kijken naar dat gekke ding en hield zijn mond, dat beest had een kraai te pakken en at alleen de ingewanden op!! Dat is toch juist goor of eeeeeh?! Toen ze het beestje mee nam en alles op had (behalve al dat lekkere vlees) At Beer de rest maar op, hij had al heeel lang niet meer gegeten. Hij pakte het beest met zijn klauw en at het verder op.

Dat beest had blijkbaar nog een muis gevonden en at (alweer) alleen de ingewanden op, echt hoe vies kon je zijn?! Beer zei maar niets, hij vond haar wel oke, want ik bedoel een kat die alleen de ingewanden opat, die kom je niet vaak tegen; als Beer een rat had gevangen dan at hij het vlees en zijn de ingewanden. Hoe handig?? Al etend, met zijn mond omrand zei hij het volgende: ’Heb jij veel vrienden of familie? Ik niet, te minste niet zover ik weet.’ Misschien vond hij haar wel leuk maar niet van verliefd ofzow hea?! Ik bedoel maar een kat zonder familie of vrienden, dat is wel heel erg zielig en lonely!! Beer hield niet zo van soortgenoten maar misschien moest hij het eens proberen.

Beer hield zijn mond maar over het zijn van een zombie want anders ging ze er weer over beginnen en dat wou hij natuurlijk niet meer. Hij haatte het als andere hem voor gek zette.

ik heb 350 woordjus