1-0 for hell ~ Lucifer

''RENNEN'' schreeuwde ze allemaal. ''IEDEREEN REN VOOR JE LEVEN!'' iedereen racete langs haar op. De vier jarige poes bleef staan. Ze keek toe hoe het woeste lava uit de vulkaan spoog, die zo vredig had geleken zo dood... Maar nee, hij had gewacht op het goede moment, op het moment dat de goede katten het meest in overvloed waren. Op het moment dat de goede katten in dat gebied met zijn meest waren. Hij had gewacht, tot de vierjarige poes het sein zou geven. Nou ja, tot haar meesters het sein zouden geven. En toen brak de hel los, Het leek alsof de vulkaan jaren had gewacht tot het uitbreken. En echt alles kwam eruit. Uiteindelijk toen de rust in de vulkaan was geklaard, liepen de stroompjes lava, langs haar op. Maar ze had een aardig groot veld voor haar zelf. Daar liep ze een tijdje rond. Dacht eens wat na. En toen ging ze zitten. Ze ging haar plannen uit werken. Haar staart gleed over de grond heen.

Nu een paar jaar later waren die plannen aardig gelukt. Ze had al zo'n 600 man achter haar staan. En haar volgende doel was en zou altijd blijven Cats Paradiso. Ze zou niet rusten tot de klus geklaard was. Ze herinnerde de uitbarsting maar al te goed. Velen doden waren gevallen. Haar klus was voor toen geslaagd. Ze zou een heel leger nodig hebben om de wereld te veroveren. En toen stierf hier iedereen uit. Elenia was toen nog bezig met de katten, met haar leger. En daarna het vliegtuig ongeluk. En nou... Nou waren er weer katten. Ze was niet snel genoeg geweest. Ze had gefaald. En dat zou niet nog een keer gebeuren. Na eventjes gepeuzeld te hebben op een paar muisjes. En hun te hebben afgelikt. Ze allemaal namen gegeven. En vervolgens opgegeten. Was het tijd om een plan te smeden. Ze miauwde zo hard als ze kon. Vanuit alle hoeken kwamen katten tevoorschijn. Geen honden, die konden hier niet komen. ''Luister goed. Ik wil dat jullie jezelf verspreiden onder de naam van jagers door heel Cats Paradiso. Hier proberen jullie zoveel moorden als jullie kunnen te doen op de goedzakjes. Noch ik, noch jullie zullen rusten tot heel Cats Paradiso onder mijn bevel staat.'' Alle katten racete weg. Terwijl ze zich verspreidde door heel Cats Paradiso. Een van de hogere rangen, en ook wel haar 'bodyguard' kwam naar haar toe. ''Wat moet ik doen?'' Vroeg hij kil, met veel respect in zijn stem. Want als ze een ding wisten was het dat Elenia respect verwachtte. Verdiende, en als ze het niet gaven. Dan was het einde verhaal. Niemand kon ontsnappen, eenmaal in haar greep. ''Ga ook. Ik verwacht dat je opdracht lukt. Ik vertrouw in je Lucardi, stel me niet teleur.'' Sprak ze kil, met haar zoetgevooisde stem. Toen ging ook haar laatste man weg. Dit waren en maar een stuk of 80. Maar ze had er veel meer. En met iedere dag werden er ook meer getraind.

~Lucifer~

Lucifer was kwaad. Woedend. Razend. Zíédend! Hoe was het mogelijk dat een kitten je zo gestoord kon maken? Zijn hele hoofd - wat normaal zo georganiseerd was - leek wel klei en hij had een hoofdpijn vanjewelste. Humeur: dodelijk kwaad. Serieus, als er nu nog één vrolijke kat zijn pad kruiste! Zonder aarzelen zou hij moorden, martelen en al zijn agressie afreageren op het dode lichaam. Oh, daar had hij zin in! En de frustratie, de frustratie dat iedereen hier een goedzak was! Het was een leugen dat slechteriken geen vriendschap nodig hebben. Of nou ja, geen vriendschap op de BFF-manier. Wél een soort zakenrelatie, samenwerking, iemand om je hart bij te luchten en te klagen over al die stomme rotkatten. Wel, hij had de plek gevonden maar was te gefrustreerd geweest om zich te concentreren op Satan, om Satan te dienen. Dankzij die vervloekte Nala, die hij daar had achtergelaten. Ontsnappen durfde ze toch niet, na zijn uitbarsting. Met al zijn spijt had hij gebeden en gesmeekt, dat hij vanavond gestraft mocht worden. Eerst moest hij een metgezel vinden, een bondgenoot. Liefst met macht of de wens naar macht. Hij was naar de vulkaan gegaan om rust te vinden bij het geborrel. Satan was misschien ook te vinden bij de vulkaan, in ieder geval in Lucifer's hart. Als hij nu geen metgezel vond, zou hij in de vulkaan springen en Satan om hulp vragen. Maar eerst zijn straf ontvangen, want dat was een teken dat hij had gefaald. Hij zou zéggen dat hij had gefaald, zijn straf ontvangen en dan om een geschenk smeken. Maar eerst, zoeken. Een middag en avond had hij de tijd, dan moest hij weg van deze aardbodem. Tijdelijk, als het allemaal volgens plan ging.
'Ga ook. Ik verwacht dat je opdracht lukt. Ik vertrouw in je, Lucardi, stel me niet teleur,' sprak een kille maar zoete stem. Lucifer leefde op en hoop groeide in zijn hart. Was deze poes... slecht? Dat het een poes was, dat hoorde je snel genoeg. Maar haar stem! Oh, hij had nog nooit een andere stem gehoord die net zo kil of misschien nog wel killer was dan de zijne! 'Ben je slecht?' miauwde hij fel, nog voordat hij de spreker had gezien. 'Wil je macht, net zoals ik? Of heb je die al, en zoek je nog soldaten? Of een bondgenoot...' Soldaat werd Lucifer liever niet maar als het nodig was... wel, dan moest het maar. Hij zou zich dan opwerken, laten zien dat hij net zoals haar bezeten werd door Satan en hetzelfde geloof had. 'Ben je ook een dienaar van Satan?' Met een trotse houding - kop hoog, borst vooruit en een hoge staart - kwam hij de bosjes uit. En oooh, wat was dit kattinnetje mooi! Haar zwarte vacht glansde, haar rode ogen hadden een temperamentvolle flikkering! 'Miauwww!' Uit eerbied voor dit Satanische wezen boog hij sierlijk tot zijn voorhoofd de grond raakte. 'Je moet wel door Satan gezonden zijn om mijn plan te veredelen!' Met een bewonderende blik keek Lucifer op. 'Je moet door hem geschapen zijn!' Als bij toverslag was alle woede en frustratie in één klap zijn lichaam uit en was er alleen nog maar plek voor verlangen en eerbied.

~ Lang genoeg? >;'D

Oh nee. Ja hoor. Daar kwam het al. Een of andere mongool had haar woorden gehoord. Yihaa, daar was ze blij om. Weer een moord erbij. De vacht van Elenia glansde in het felle zonlicht. Haar ogen flikkerden temperament vol en kwaadaardig. De meeste vonden het betoverend hoe zij hun ogen konden vasthouden. Met haar kwaadaardige temperamentvolle blik. Ze hoorde zijn eerste woorden. ''Zie je me aan voor een simpele volger?'' Snauwde ze fel, met haar pure kille stem. Toen hoorde ze zijn volgende woorden. Wel... Of dit dier was enorm onnozel, of hij was overtuigd van haar macht. Ze hoopte op het laatste. ''En wat denk je? Dat ik dat kan beslissen zonder je te zien.'' Siste ze kil. En daar kwam het al. De kat kwam uit de bosjes gelopen. Ze hield zijn ogen vast, met haar prachtige ogen. Hmm... De kat mocht er best wel wezen. Sierlijk liep ze een rondje om hem heen. Ze ging weer voor hem staan. Haar ogen doorboorde zijn ziel weer. Ze merkte hoe de kater zijn hoofd boog. Even krulde haar mondhoeken op. Ze zag de eerbied in zijn houding. Toen begon de kater weer te praten met zijn kille stem. Ze liet hem uitpraten, nog steeds lazen haar ogen zijn ziel. Het was alleen zo onleesbaar. Zo verrot. Jammer genoeg kon ze er niks uit op merken. Toch hield ze zijn ogen vast. ''Satan noem ik eerder een goede kennis. Nee, ik ben gekomen uit de samenwerking van de Duivel, Chaos en de Dood. Uit hun samenwerking ben ik gekomen. Ik heb de gedachte van de Duivel. De ziel van de Dood, en de rest heeft de eer te zijn om van Chaos te zijn. Maar inderdaad, Satan noem ik ook een meester.'' Sprak ze zuiver en kil, ze laste even een pauze in en sprak toen verder. ''Hmm... Natuurlijk ben ik machtig. Ik heb honderden legers op mijn bevel staan. Ik heb twee hele gebieden, bestaande uit honden en katten onder mijn bevel. En mijn volgende doel is CP. Denk je, dat ik niet machtig ben?'' Zei ze fel en kil. Een kwaadaardige fonkeling was nog steeds zichtbaar in haar prachtige ogen. ''En ja, een bondgenoot zou van pas komen.'' Fier en vurig kwam ze iets dichterbij de kater. Ging toen zitten, en maakte even haar katten geluidje. Haar staart sleepte over de grond heen. Haar vacht glansde nog steeds. En haar mondhoeken krulden lichtelijk op. Een rode gloed was te vinden in haar ogen.

~Toch ben ik niet helemaal tevreden ~

Oh, het was een kwelling om haar te horen lopen en haar te zien - vanuit zijn ooghoeken, Lucifer was en bleef een kater - maar haar niet aan te kunnen raken en te kunnen aanbidden. Haar warme zachte zijden vacht... oh! Hij voelde hoe haar ogen zijn ziel doorboorden maar zag ook haar frustratie. Dat zou voor haar het verschil maken tussen een soldaat en een bondgenoot - dat hoopte hij tenminste. Al betwijfelde hij niet dat zij met Satans krachten hem kon doorgronden, al duurde het wat langer. Al zijn aandacht richtte zich nu op de Godin voor hem, op haar betoverende ogen en haar prachtige lijfje. Haar blik greep de zijne vast en het was onmogelijk voor hem om nu nog weg te kijken. Maar wie zei dat hij dat wilde? Wie wilde deze ogen nou níét zo lang mogelijk aanschouwen? Angst? Dat voelde hij niet. Hij was slecht, misschien zwakker dan haar maar minstens zo gelovig. Alle rituelen had hij altijd uitgevoerd, nooit overgeslagen in zijn zesjarige leven. Hij was minstens zo plichtgetrouw als haar! 'Satan noem ik eerder een goede kennis. Nee, ik ben gekomen uit de samenwerking van de Duivel, Chaos en de Dood. Uit hun samenwerking ben ik gekomen. Ik heb de gedachte van de Duivel. De ziel van de Dood, en de rest heeft de eer te zijn om van Chaos te zijn. Maar inderdaad, Satan noem ik ook een meester.' Haar stem! Zijn eigen duiveltje had zo'n prachtige stem! 'Hmm... Natuurlijk ben ik machtig. Ik heb honderden legers op mijn bevel staan. Ik heb twee hele gebieden, bestaande uit honden en katten onder mijn bevel. En mijn volgende doel is CP. Denk je dat ik niet machtig ben?' Haar ogen fonkelden kwaadaardig wat hem alleen maar meer aantrok. Zijn ogen hadden hun kwaad nu even verloren, zo erg was hij onder de indruk van dit wezentje. 'En ja, een bondgenoot zou van pas komen.' Ze zei ja! Ze zei ja! Zijn dag kon niet meer stuk! Kalm ging ze zitten maar ze bleef hem aankijken. Helemaal niet erg. 'Als je door drie machtige krachten geschapen bent, móét je wel macht en krachten bezitten, daar twijfel ik geen moment aan!' stelde hij haar gerust. 'daar twijfel ik geen moment aan.' Katten én honden! 'Ik ben precies hetzelfde als jou van plan; CP overnemen. Maar waarom werken we niet samen? Ik heb geen macht maar ik ben bereid elke kat die je maar dood wilt te vermoorden, er zelfs mijn eigen leven voor te geven als het Satan's dochter behaagt! Zelfs al moet ik soldaat zijn... maar ik denk dat ik beter ben dan een simpele soldaat.' Hij ging nu ook zitten en was nu net zo groot als haar. 'In het hard van Hidden Forest heb ik een kitten gedumpt... ze is zo irritant als het maar kan maar misschien is er nog een nut mee. Anders vermoord ik haar wel, die kleine angstige dingen die al gillend wegrennen van een boom zijn gewoon zóóó irritant!' Behalve de kleintjes die ik van jou ga krijgen, maakte hij de zin in gedachten af. Erg realistisch was die gedachte niet maar wie weet... hij had genoeg charme. Opgewekt likte hij zijn pootje, ook al was het zwart en zag je het vuil niet zo goed, het was niet perfect. Dat moest het wel zijn, voor een toekomstig Heerser van de wereld. En deze Godin aan zijn zijde...

~ Zoals je ziet, ontbreekt het Lucifer niet aan ego. :')

Een voor een, werden de veren uit het beest wat ze uit de lucht getrokken had. Toen kauwde ze even nonchalant op het beest. Tot het op was. Wachtend op de reactie van de zwarte kater, likte ze haar pootjes eventjes schoon. Nog steeds zwaaide haar staartje over de grond bestaande uit as. Het gerommel van de woeste vulkaan was duidelijk hoorbaar. Daarom was dit ook een van de favoriete plekken van Elenia. Angst dat was iets wat Elenia nog nooit gehoord had en iets wat ze nooit zou kennen. Zijn ogen hadden het kwaad verloren, maar zelfs de meest bedorven wezens zouden het kwaad verliezen als ze lang in haar ogen keken. Ze knikte even tevreden bij zijn antwoord, over de drie machtige. ''Samenwerking kan de oplossing zijn. We proberen het. Wacht even dan stel ik je voor aan mijn legers in CP. Ze kunnen niet ver weg zijn. Jij zult hoger dan ze staan. Ze zullen naar je luisteren. Behalve Lucardi. Eerst wil ik je naam.'' Ze zou zo dadelijk pas haar katten roepen. ''Laat me het wezen zien, het zal met de juiste training van pas kunnen komen. Die taak leg ik jou op stel me niet teleur. Nu eerst mijn leger in CP.'' Weer likte ze haar poten even af. Daarna miauwde ze zo hard als ze kon. En weer kwamen alle katten, alle 80 katten. Ze zaten allemaal door elkaar. Meer dan vijftig% van de katten waren zwart. Meer dan de helft van al haar legers waren zwart. Het hoorde bij de Immortals. Maar genoeg dieren waren andere kleuren, gevlekt, gestreept. Of gewoon wit, of grijs. Ja, je kon alles vinden in haar leger. ''Ik ben Elenia.'' Fluisterde ze eventjes tegen Lucifer. Lucardi verscheen naast haar. Hij boog zijn hoofd even. En iedereen volgde zijn voorbeeld, al haar legers wisten dat dat de bedoeling was. ''Iedereen dit is Lucifer. Jullie staan nu onder zijn bevel. Luister naar hem, beschouw hem zoals je Lucardi beschouwt. En ik krijg het snel genoeg te weten als je niet luistert.'' Alle katten schrokken even bij haar laatste zin. iedere kat wist wat er zou gebeuren als ze iemand niet gehoorzaamde die ze hoorde te gehoorzamen. ''Lucardi jij staat nog altijd boven Lucifer.'' Sprak ze zacht tegen hem. ''WEG WEZEN.'' Snauwde ze
fel. Terwijl iedereen zich uit de voeten maakte.

~Haha ja~

Alsof hij alles voor het eerste zag, volgden Lucifer's ogen de gracieuze bewegingen van de zwarte poes. Hoe ze een vogel uit de lucht plukte via een sierlijk sprongetje, hem doodde zoals alleen zij dat kon en erop kauwde, nonchalant wat haar macht zo benadrukte. Als er nu iemand iets slechts over deze kattin zou zeggen, werd die ter plekke, voor haar ogen, vermoord door de kater voor haar. Ze likte haar pootjes weer brandschoon en knikte hem tevreden toe. Blijkbaar stelde ze zijn antwoord op prijs. 'Samenwerking kan de oplossing zijn. We proberen het. Wacht even, dan stel ik je voor aan mijn legers in CP. Ze kunnen niet ver weg zijn. Jij zult hoger dan ze staan. Ze zullen naar je luisteren. Behalve Lucardi. Eerst wil ik je naam.' 'Lucifer,' antwoordde de kater nog geen twee seconden nadat ze die vraag stelde, 'mijn naam is Lucifer.' 'Laat me het wezen zien, het zal met de juiste training van pas kunnen komen. Die taak leg ik jou op, stel me niet teleur. Nu eerst mijn leger in CP.' Lucifer was brandend nieuwsgierig geworden naar haar leger. Hoeveel het er zouden zijn, hoe ze eruit zouden zien, hun houding... de kattin miauwde.
Zijn bek viel open van verbazing bij het zien van het enorme aantal katten. Meer dan de helft was zwart, passend, maar er waren ook andere kleuren. De witte, die vond hij wat minder maar vooroordelen hield hij bij zich, elke kat moest zich eerst bij hem bewijzen. 'Ik ben Elenia,' fluisterden kriebelende snorharen in zijn oor. Lucifer knikte, als bevestiging dat hij het had gehoord. Een prachtige naam, net zo prachtig als het wezen dat Elenia was. Elenia, Elenia... Een onbekende zwarte kat verscheen naast zijn Godinnetje, die moest een hoge positie hebben. Hopelijk geen mede-alpha want dat zou betekenen dat hij nooit kittens zou kunnen krijgen van deze poes. Nooit nageslacht... Nou ja, dan had hij Nala nog. Maar dat was geen telg van hem. 'Iedereen, dit is Lucifer. Jullie staan nu onder zijn bevel. Luister naar hem, beschouw hem zoals je Lucardi beschouwt. En ik krijg het snel genoeg te weten als je niet luistert.' Dus die andere kater heette Lucardi... in ieder geval had hij een hoge rang. De katten voor hen schrokken, Elenia was streng. Hmm, hij hield van strenge kattinnetjes. Was wel nodig in zo'n grote groep als deze. Er werd naast hem wat gesmoesd. Hij ving zijn naam op en een geïrriteerd gevoel nam bezit van hem. Dat drukte hij echter meteen weer weg, deze kans moest hij niet verspillen. Het was lastig om niet te gaan vragen wat er was, Lucifer kon er écht niet tegen als hij iets niet wist. 'WEGWEZEN!' Lucifer schrok gewoon van die plotselinge snauw! Pff, beschamend. Hij was toch geen kleuter meer? Iedereen smeerde hem na deze woorden en hij wachtte met praten tot het helemaal leeg was daar. 'Neem me niet kwalijk...' begon hij voor de zekerheid, 'ik kan je Nala nu laten zien? Ze is in Hidden Forest, in het midden ervan. Dus als je tijd hebt...' Vragend keek hij Elenia aan. 'En excuseer me... is hij alpha of mede-alpha?' Met zijn poot gebaarde hij naar Lucardi. 'Lucardi daar.' Lucifer hoopte grondig van niet, dan zouden zijn versierpogingen hem duur komen te staan, als Elenia het zou vertellen aan de andere kater. Ja, hij wist prima hoe dat met alpha's en mede-alpha's en relaties ging.

Elenia wachtte af, ze merkte hoe de kater toe keek alsof hij dit nog nooit had gezien, nog nooit een poes gezien die een vogeltje opat, en uit de lucht haalde. Elenia begreep het wel, bij haar was alles anders. Ze had al zoveel katers gezien die betoverd waren door haar uiterlijk, haar uitstraling, haar karakter, en natuurlijk haar macht. Die katte ze allemaal af. (vat je hem al xD.) Die joeg ze nijdig weg. Maar toch genoot ze er altijd weer van. Hoe de katers alles voor haar deden, om vervolgens hun harten te breken. Het deed erg goed aan haar ego, als katers zo waren. Door haar betovert. Nee bij deze kater was het anders. Deze kater zou ze niet nijdig afkatten, niet wegjagen. Lucifer, goede naam voor zo'n kat. De kater reageerde meteen, nog geen twee seconden naar haar vraag. Zoiets mocht ze wel, ook goed voor haar ego. De bek van de kater sprong open bij het zien van het grote legers, vol met Stormcloak Soldiers. En een paar Imperial legion gassies. Ze greens eventjes zelf voldaan. Maar niemand zou het zien. Toen stond haar mond weer strak. Deed ze haar praatje. Rustig wachtte ze af tot iedereen weg was. Wat Lucifer blijkbaar ook gedaan had. Want precies daarna begon hij te praten. 'Neem me niet kwalijk...' ''Lucardi ga jij ook maar trainen. Ik vertrouw hem.'' Lucardi knikte, en rende naar de andere katten die al aan het trainen waren. 'ik kan je Nala nu laten zien? Ze is in Hidden Forest, in het midden ervan. Dus als je tijd hebt...' ''Haal haar hier maar heen.'' Beval ze hem kil en kalm. 'En excuseer me... is hij alpha of mede-alpha?' Hij wees met zijn poot naar Lucardi, en mompelde nog wat. Elenia wist waarom hij dat zei, ze had zijn versierpogingen wel gemerkt. En eigenlijk had ze ervan genoten, hoewel ze dat normaal niet deed. Iets wat ze eerlijk moest toegeven, maar het met tegenzin deed. ''Nee. Hij is mijn Housecarl. Bodyguard als het waren, hij is altijd bij me in de buurt, maar je ziet hem nooit. Hij doet wat ik zeg.'' Sprak ze kil, en puur. Een zacht briesje maakte haar haren tot leven. Elenia keek naar haar legers die aan het trainen waren. Draaide haar zelf hun kant om, en dus draaide ze een kwart graden. En ging toen zitten. Terwijl ze rustig toe keek. En wachtte op de reactie van Lucifer.

'Haal haar hier maar heen,' beval Elenia hem. Jammer, nog een reis vol irritatie. Maar, wat een kat moet doen, moet een kat doen. Na een paar seconden kreeg hij ook antwoord op zijn tweede vraag. 'Nee. Hij is mijn Housecarl. Bodyguard als het ware, hij is altijd bij me in de buurt maar je ziet hem nooit. Hij doet wat ik zeg.' 'Aaah, bedankt. Dat wilde ik gewoon even weten, voor de zekerheid,' bedankte hij haar voor haar uitleg. Ze keek even naar de legers die in de verte nog net te zien waren. Aan het trainen of zo. Daarna draaide ze zich weer naar hem toe. 'Prima, ik ga dat mormeltje halen,' deelde hij mee, boog - ook al was hij maar twee rangen lager dan haar, als hij alles goed begrepen had - en snelde toen weg. Oh, hij wist haast zeker dat ze straks voor hem zou vallen! Voor zijn zwarte vacht, zijn opvliegendheid en de sluwheid van zijn plannen. Dan zou het niet lang duren voor hij ook boven die Lurcadi of hoe dat beest ook heette stond en dezelfde rang had als Elenia. Nou ja, iets lager maar dat was een miniem verschil. Een eigen bodyguard... dat leek hem ook geweldig. Dat benadrukte je belangrijkheid nog extra, altijd welkom. Lucifer begon sneller te rennen, hoe sneller hij terug zou zijn mét Nala, hoe sneller hij een rang omhoog ging. 'Oh Nááála,' miauwde hij luid zodra hij in Hidden Forest was, 'ben je hier nog stéééds? Ik heb een thuis voor je gevonden en zelfs een pleegmoeder!' Of Elenia dat was, wist hij niet zeker maar hij begon de kitten als een huisdier te zien. Niet als een wezen wat nu al inspraak moest hebben, meer als een soort... nou ja, zoals mensen katten hielden. Zo zag hij het poesje.
Zodra hij - net zoals op de heenreis - de duisternis op zag doemen, trok hij een sprintje. Het hol was snel gevonden, de muizen lagen er onaangeroerd en Nala lag te slapen. Tja, hij was ook amper een uur weggeweest. 'Nou, kom op jij, opstaan!' Met zijn poot duwde hij tegen het kleine lichaampje aan, ongeduldig. 'Schiet op, ik heb haast!' Omdat hij honger had gekregen van dat snelle geloop schrokte hij vier muizen naar binnen, eentje liet hij liggen, mocht de kitten echt ongelooflijk honger hebben. 'Als je nog honger hebt, eet dan snel. Zo niet, dan eet ik hem wel op en vertrekken we.'

Nala zag een kooi. Tralies. Een zwarte kat grinnikte vals. In paniek gooide ze zich tegen de wanden van de kooi maar het gaf niet mee. ‘Laat me eruit.’ Zei Nala bang. De zwarte kat veranderde in het duivelste wezen dat ze ooit had gezien. ’Nou, kom op jij, opstaan!’ Hoorde ze opeens. Ze werd aangeraakt en alles loste op in het donker.

Met een kleine gil werd ze wakker. Lucifer stond voor haar. ‘Schiet op.’ Zei hij ongeduldig. Nala kwam onzeker het hol uit. Hij zou morgen pas terug zijn? Lucifer schrokte haar muisjes op behalve één. Nala schudde haar hoofdje even en pakte de muis beet. Het eten duurde best lang en ze had al minder honger. De helft van de muis liet ze staan. Het smaakte toch niet zo lekker. Nala keek omhoog naar de zwarte kater. Ze wou weg. Naar papa en mama. Niet dat dat zou gebeuren. Nala volgde Lucifer dan maar.

flut :c

En weg was de kater. Elenia keek hem nog even na. Toen keek ze naar haar leden in de verte die druk aan het trainen waren. Elenia sprong overeind. En dribbelde op een rustig pasje dichterbij. Waarschijnlijk zou Lucifer toch niet zo snel terug komen. Eenmaal bij haar leden aangekomen zuchtte ze. Het was altijd hetzelfde liedje. ''HET IS JE MOEDER NIET!'' Schreeuwde ze hard. Na een tijdje trainen kwam Lucifer eraan lopen, met een kleine kitten. Elenia liep naar hem toe. Maar voordat ze kon praten. Stopte de training opeens. Een van de katten liep dreigend naar haar toe. ''Wattuh'' zei Elenia zachtjes, terwijl ze naar de kater toe draaide.. Zonder dat iemand het kon horen. Alle leden stopte met trainen en keken het beest droogjes aan. Wachtend op het teken van Elenia om aan te vallen. Lucardi kwam naast haar staan. Hij was de vader van Empire en Naila. Maar Elenia voelde niks meer voor hem. En Lucardi niks meer voor haar. ''Empire maak dat je weg komt.'' Sprak hij ijzig en bevelend. Niemand mocht de training stil leggen behalve Elenia. En als je dat wel deed. Dan was het meestal einde verhaal. Elenia hield van orde en strenge regels, zolang zij zich er niet aan hoefde te houden xD. ''Bemoei je er niet mee vader.'' Sprak Empire. Lucardi wou er in mee gaan. Maar Elenia sloeg hem op zijn kop, toen hij zijn mond open deed. Waardoor hij snel een paar passen naar achteren zette. ''EMPIRE. WEGWEZEN.'' Siste Elenia duidelijk en nijdig. Ze blies eventjes, en ze voelde er niks meer voor dat hij haar zoon was. Helemaal niks. ''Je dagen zijn geteld moeder. Je wordt te oud. En nou kom ik een einde maken aan je miezerige leventje, zet je maar schrap.'' Zei hij dreigend. Eventjes was het helemaal stil over het gehele veld heen. Elenia ging er eens voor zitten, haar staart gleed over de grond. En toen barstte ze in lachen uit. Ze lachte hard en lang. ''Dacht je mij te vermoorden?'' Vroeg ze maar eventjes voor alle zekerheid. Ze hikte nog een beetje na van het lachen, man... Die gast moest komiek worden. Empire knikte eventjes dreigend, terwijl hij nog steeds naar haar toe liep. ''Ja zeker, en het zal me lukken ook.'' Weer lachte Elenia. Dit keer minder hard en lang. Elenia haar mondhoeken krulde kwaadaardig naar boven. Ze ging weer staan, spande haar spieren. En toen... Toen sprong Empire op haar af. De leden deden niks, wat logisch was. Want ze hadden het teken niet. Elenia zou hem doden, of iemand anders zou het doen. Elenia duwde de kater van haar af. Ging dreigend boven haar staan. Waarnaar de kater onder haar weer op haar sprong. Hij krapte haar gezicht. Elenia plante haar nagels in zijn borst.


~Lalalala, moest er ff wat actie in brengen xD. Ik neem aan dat Lucifer nu eerst gaat posten dan Nala?~

De kitten zag er erg lusteloos uit. Ach, dat was zijn probleem niet. Het enige waar Lucifer zich om bekommerde op dit moment was Elenia en dat ze maar snel een relatie moesten krijgen. Dan kon hij haar bevruchten, werden er kittens geboren en had hij zijn eigen gezinnetje gevestigd. Verder was het nodig om zich zorgen te maken om hun macht maar zo'n gevangene? Nee, die telde nog niet echt mee. Frustrerend langzaam moest hij lopen, ook al wilde hij het liefste nu al terug zijn bij zijn Godin. Om de paar minuten snauwde hij iets naar Nala, 'schiet op' of 'je bent toch geen slak?'.
Traag of snel, op je bestemming kwam je altijd aan. Zo ook vandaag, na een tijdje zag hij toch weer de bekende contouren van de vulkaan opdoemen. Voor hem het teken om te gaan rennen, om Elenia niet te ontstemmen pakte hij Nala's nekvel ruw vast en sprintte het laatste stuk. In eerste instantie leek iedereen gewoon door te gaan met waar hij mee bezig was, daarna stopten ze opeens. Eerst dacht Lucifer dat het aan zijn opkomst lag - was er misschien iets afgesproken? - maar toen zag hij de kat uit de grote groep komen. Zijn houding was vijandig en automatisch liet Lucifer Nala vallen en ging naast Elenia staan, die was op hem afgelopen maar stil blijven staan toen dat beest naar haar toe kwam. Hij spitste zijn oren om geen belangrijke informatie te hoeven missen. 'Empire, maak dat je weg komt,' beval Lucardi de kater die dus Empire heette. Die naam stond Lucifer niet aan, keizer, dat was te machtig voor een normale kat. 'Bemoei je er niet mee, vader,' was Empire's reactie. Dus Lucardi had kittens? Een verschrikkelijk vermoeden kwam in Lucifer op. 'EMPIRE. WEGWEZEN.' Ah, Lucardi's zoon zou wel naar de alpha luisteren toch? 'Je dagen zijn geteld, moeder. Je wordt te oud. En nou kom ik een einde maken aan je miezerige leventje, zet je maar schrap.' Elenia... Lucardi was haar partner... geschokt keek de zwarte kater naar de witte zoon. Zijn droom... uit elkaar gevallen, verwoest in een paar zinnen. 'Dacht je mij te vermoorden?' vroeg Elenia lachend, het ging een beetje langs Lucifer heen die nog steeds in shock was. 'Ja zeker, en het zal me lukken ook.' Oké, Lucifer was misschien teleurgesteld en zelfs een beetje boos op Elenia, uit frustratie, maar haar laten vermoorden? Dat ging hij niet toestaan! Het was best mogelijk dat zijn hulp helemaal niet nodig was maar toch. Hij deed een paar stappen achteruit, blies naar Empire en kromde zijn rug, haren rechtovereind. Het gevecht begon, eerst was Empire aan de overhand, toen Elenia, toen Empire.
Dit was al teveel voor Lucifer en met uitgetrokken nagels sprong hij op de witte kater. Samen rolden ze over de grond, een eindje van de twee af. Een poot vol klauwen werd er in zijn nek geplant, en dat deed pijn, maar zijn onbeantwoorde liefde voor Elenia gaf hem de kracht de kater van zich af te gooien. Zonder omhaal zette hij zijn tanden in de nek van de kater, beet door, werd er weer afgegooid en spuugde een pluk haren uit. Opnieuw haalde hij uit naar hetzelfde doelwit, ditmaal op een andere plek. Waar hij werd aangevallen, merkte hij amper, alleen af en toe een steek van pijn. Bliksemsnel was de zwarte kater bezig een slagader te bereiken. Het duurde hem te lang en hij beet zich weer vast, zette nog meer kracht dan hij de eerste keer had gedaan en plantte zijn klauwen in de borst van Empire. De roestige smaak van bloed nam zijn mond over. Weer werd hij eraf gesmeten en hij voelde een hevige pijn in zijn neus, maar het was duidelijk dat de witte kater aan het verzwakken was. Nog een keer dezelfde actie als daarnet was genoeg om de witte in elkaar te laten zakken, luid gemiauw klonk op, op het moment dat het duidelijk was dat de nieuwe Immortal gewonnen had. Hijgend keek Lucifer toe hoe de hals van de witte kater rood werd. Voorzichtig ging hij zitten en negeerde de stekende pijn in zijn linkerachterpoot. Verwonderd keek hij van het bijna dode lichaam naar de menigte voor hem, weer terug naar het lichaam en weer naar de menigte. Pas toen het miauwen wegstierf, keek hij opzij om Elenia's reactie te zien.

-
Oh mijn god, deze reactie is echt fxcking lang. xD

Lucifer nam het over van Elenia. Iets waar ze blij mee was. Want ze was nog aardig moe, en Empire had het inderdaad nog wel eens kunnen winnen. Lucifer mocht hem doden. Elenia gaf niks meer om haar kinderen. Allebei waren ze mislukkelingen geweest, en twee achterlijke ongelukjes.. Net als Lucardi was. Toch was Lucardi nog steeds verliefd op haar. Daardoor deed hij altijd zo zijn best... De mondhoeken van Elenia krulde eventjes op. Iedereen staarde naar Lucifer en Empire. Elenia ging zitten. Het ging snel, het hele gevecht ging snel. De ene keer had Lucifer de overhand en de andere keer had Empire de overhand... Elenia keek eventjes met een ijzige blik naar de gevlekte Lucardi. Die ijzig toe keek. En soms iets schreeuwde in de richting van: KOM OP EMPIRE! VERMOORDT DIE MIEZERIGE OUDE GEK! Of iets dergelijks. Elenia keek hem dan nijdig aan, en dan hield hij gauw zijn gevlekte bek dicht. Een hard ondraagbaar gemiauw begon. Het was gedaan Empire was dood. Haar enige zoon was dood. De menigte staarde van Elenia en Lucardi naar het dode witte lijk van Empire en naar de zwarte Lucifer. ''JIJ! JIJ HEBT MIJN ZOON VERMOORDT! MIJN ENIGE ZOON!'' Schreeuwde Lucardi hard. Hij racete naar Lucifer toe. Oh nee. Dit zou zijn dood worden. De dood van Lucifer. Dat kon Elenia niet toelaten. ''LUCARDIIIIII!!!! EMPIRE WAS NIETS MEER DAN EEN MISLUKKELING NET ALS JIJ BENT!'' Schreeuwde Elenia over het hele veld. Waardoor Lucardi pardoes tegen Lucifer op botste. ''WAAR WACHTEN JULLIE OP?! TRAINEN!'' Schreeuwde Elenia naar de menigte. Toen liep ze kalm naar Lucifer toe. Lucardi maakte zich uit de benen om de dieren te trainen. ''Niet slecht.'' Zei Elenia zacht tegen Lucifer terwijl ze het lijk bekeek. '"Waar is ze?'' Vroeg Elenia nijdig. Het kleine domme mormeltje was er vandoor gegaan. ''VERREKT.'' Zei Elenia nijdig tegen Lucifer. ''We spreidden op.'' Elenia stoof weg. Het bos in. Ze volgde de voetsporen in de sneeuw. Tot ze ze verloor. ''Ooh liefje...'' Waar ben je dan. Toen zag Elenia haar angstig zitten/rennen. Elenia rende op het dier af. Pakte het nekvel voorzichtig beet. En rende terug naar haar leger. Daar zette ze het diertje neer. En begon te praten. ''Je was van plan weg te lopen hé? Aan mijn klauwen kan je niet ontsnappen dommerik. Zeg eens Nala. Was je net enorm dapper of enorm stom?'' Zei Elenia kil. Waarnaar ze Lucifer riep, waar die ook mocht zijn

~Haha maakt niet uit hoor. Misschien kan je je post nog editen~

Nala kreeg allemaal snauwerige opmerkingen naar haar hoofd gegooid. Telkens kromp ze in elkaar en zette een hogere versnelling in. Haar staartje zweefde een beetje heen en weer. Nala struikelde eens over haar poten en maakte een koprol. Gelijk krabbelde ze op en haalde Lucifer weer in. Voordat hij tegen haar tekeer zou gaan.
Na een hele tijd gelopen te hebben bereikten ze een gevaarlijk gebied. Nala wou tegenstribbelen bij het zien van de vulkaan. Bang stapte ze opzij. Opeens werd ze in haar nekvel gegrepen. Ruw. ’Auw!’ Stribbelde ze tegen. Zo snel als dat ze werd vastgepakt werd ze losgelaten. Haar kleine pootjes belandden niet als eersten de grond. Nala dook in elkaar en kreunde zachtjes. Lucifer ging naast een andere poes staan en ze luisterde naar het gesprek. Moorden? Werd er gemoord? Nala bleef even kijken. Een witte kat kwam uit een heel leger tevoorschijn. Nala dook nog dieper in elkaar. De zwarte kat werd aangevallen. Na een kleine tijd begon Lucifer zich er mee te bemoeien. Nala keek achter zich. Daarna weer voor zich. Haar oortjes even onzeker draaiend. Niemand lette op haar. Langzaam en geruisloos liep ze achteruit. Steeds verder tot ze zich volledig omdraaide en wegrende. Hopend dat niemand er achter kwam. Of tenminste pas als ze ver genoeg was zodat niemand haar nog kon vinden.
Zo snel haar pootjes haar konden dragen rende ze weg.

Flut en sorry maar moest Nala iets laten doen.
whoops zag niet dat Elenia net had gepost

'JIJ! JIJ HEBT MIJN ZOON VERMOORD! MIJN ENIGE ZOON!' Met opengesperde ogen waar nu toch angst in te zien was, keek Lucifer toe hoe Lucardi op hem afstormde. Had hij iets fout gedaan?! Maar als je van de ander hield, wilde je toch niet dat die dood ging! Was het een samenzwering? Het was even teveel voor de gewonde kater. Al zijn energie had hij in het gevecht gegooid, een ander gevecht met nog zo'n sterke of sterkere kat kon hij echt niet aan. 'LUCARDIII! EMPIRE WAS NIETS MEER DAN EEN MISLUKKELING, NET ALS JIJ BENT!' De gevlekte kater keek om waardoor hij tegen Lucifer op botste, de landing was niet echt zacht en met wat pijnkreten kwam hij weer omhoog. Nu pas zag hij alle wonden die de witte kater hem had toegebracht, voordat hij dood ging. Erg gezellig zag het er niet uit maar het zou allemaal wel dichtgroeien. Andere opties waren er toch niet. In ieder geval zou hij straks eerst in de rivier springen, hij haatte water maar nu zaten die wonden vol vuil. Je eigen bloed weg likken was niet zo'n prettig idee en dat deed pijn met zo'n schurende tong. Met de rivier was het zo gebeurd. 'WAAR WACHTEN JULLIE OP?! TRAINEN!' schreeuwde Elenia naar de menigte die snel weer verder gingen met waar ze mee bezig waren, net zoals Lucardi. 'Niet slecht,' zei ze zachtjes tegen hem, Lucifer. Hij knikte, licht hijgend. 'Waar is ze?' vroeg ze opeens, geschrokken keek hij om zich heen. 'Wi- Oh nee!' Nala was ontsnapt, hij had gefaald! 'VERREKT!' vloekte Elenia. 'We spreidden op.' Vlug knikte hij en vloog weg. Althans, dat was de bedoeling, het was meer lopen in hetzelfde slakkentempo als Nala had gedaan. Hij zag algauw dat ze de richting op was gegaan waar Elenia nu ook heen was, aan de pootafdrukken. Daarom plofte hij maar weer gewoon neer op zijn oude plek en maakte een begin met zijn wonden schoonlikken. Zachte pijnkreetjes kwamen er af en toe uit, gelukkig hoorde niemand het. Omdat Elenia elk moment terug kon komen en de rivier best ver was, zag hij ook geen mogelijkheid om het op de makkelijke manier te doen. Hij was amper met de tweede wond klaar toen ze alweer terugkwam. Een paar meter van hem af liet ze de kitten vallen. 'Je was van plan weg te lopen, hè? Aan mijn klauwen kan je niet ontsnappen, dommerik. Zeg eens, Nala. Was je net enorm dapper of enorm stom?' Zijn naam werd geroepen dus kwam Lucifer weer overeind en sjokte naar haar toe. Daar wierp hij even een chagrijnige blik op dat kleine ding en likte weer verder aan zijn wonden. In een kleine pauze verontschuldigde hij zich. 'Als ik hem niet mocht vermoorden, sorry.' Eigenlijk wist hij haast wel zeker dat dat wel de bedoeling van Elenia was geweest maar je wist maar nooit.
- Namen zijn af en toe zo irritant. xD

Haar hart bonsde in haar keel. Haar gehijg overstemde het gekraak van de takken. Ieder moment kon het gevecht klaar zijn en Nala moest dan weg zijn. Toen ze iemand hoorde schreeuwen dwong ze zichzelf nog harder te rennen. Even struikelde ze over een tak dat tussen haar pootjes kwam. Dit was teveel voor het best wel uitgeputte kitten. Ze bleef even zitten. Gelijk kwam de poes er al aan. Nala kromp in elkaar toen ze voelde dat ze weer in haar nek werd gegrepen. Ze werd weer neergezet bij het leger en voelde zich stom. Waarom had ze niet eerder de kans gepakt om te vluchten of was ze helemaal niet gevlucht. Nala hijgde nog zachtjes na.
Nala luisterde naar de poes haar vraag. ’Nee.’ Zei ze toen ze vroeg of ze wou ontsnappen. Al was dat een oncorrect antwoord. ’Ik’ Stamelde ze. - Stom’ Zei ze daarna. Lucifer gaf haar een boze blik waarbij Nala ineen kromp. Het enigste wat ze wou is naar haar ouders. Nala wou hier niet zijn. Ze wou niet in zijn clan. Ze wou niet Lucifers opvolger zijn. Ze was niet slecht. Opeens voelde ze zich bekeken. Een gevlekte kat keek haar dreigend aan. Nala rilde een beetje. Was dat die ene Lucardi waar de poes zo boos op werd ofzo? Nala werd geintimideerd –omg moeilijk woord - door de ogen van die kater. Ze deed een stapje achteruit en keek daarna omhoog. Even wou ze iets vragen maar vroeg zich dan gelijk af of ze het wel mocht vragen. ’Wie is zij?’ Vroeg ze zachtjes tegen Lucifer.

inspi level is nul komma nul

Eerste fout: Liegen. ''Och nee, natuurlijk je rende weg omdat je daar zin in had, om eventjes te rennen.'' Elenia rolde droogjes met haar verschillende kleuren ogen. Elenia haar nagels gleden in een rap tempo eventjes over het neusje van het kleine poesje. ''Iedere keer dat je liegt, of tegenstribbelt gebeurt dat.'' Zei ze scherp, en duidelijk. Zodat het dier wist dat ze het beter niet kon doen. En anders was het gewoon erg stom en dapper tegelijk. Elenia knikte eventjes. Dat ze het goed had. Het diertje kromp ineen. Weer rolde Elenia met haar ogen met kwaadaardige gloed. Kleintjes waren nog zo makkelijk om te draaien. Elenia wierp een woeste blik op Lucardi, die Nala dreigend had zitten aan kijken. Het diertje moest eerst ontspannen. Zo konden ze er niks mee. Zachtjes pakte ze Nala op bij haar nekvel. Liep een stukje en ging toen ergens verder weg van de groep, en Lucardi zitten. Voorzichtig zette ze haar neer. Ze zou de pleeg moeder van het kleine diertje worden. Het zou moeten wennen. Aan de manieren van de slechte. En dat kon het beste als ze haar pleeg kind werd. ''Mama en papa zijn dood. Vermoordt door de klauwen van de beruchte jagers. Ik weet niet onder de leiding van wie ze staan.'' Loog ze erg goed. Natuurlijk wist ze het wel. Natuurlijk wist ze het. Ze staan onder haar bevel namelijk. En ze wist ook niet of haar ouders dood zouden zijn. Ze wist een ding. Dit wezen moest slecht worden, en haar ouders moesten vermoord worden. Elenia zou niet rusten tot ze slecht was, en haar ouders dood waren. ''Ik zou vanaf nu voor je zorgen. Je zult me volgen, mijn manieren leren. De manieren van mijn soort. Ik zal je voeding geven. En later zul je net zo slecht worden als ik ben. Leer er maar mee leven. Alleen red je het niet. Je hebt geen andere keuze...'' Zei Elenia kalm en kil. Het diertje moest echt ff kalm worden man. Chillax Nala (xD). Schoot er door haar gedachte heen. Elenia ging rustig liggen. Zodat ze op de zelfde hoogte was als het kleine wezentje. Ze keek eventjes naar Lucifer die zijn wonden aan het schoonmaken was. ''Wacht maar eventjes hier.'' Ze liep naar Lucifer, die wat aan haar vroeg. ''Nee.'' Zei ze kortaf. ''Over Nala. Ik zal haar 'pleeg' moeder worden. Ik zal haar voeding geven, haar de manieren laten zien. En jij gaat me daarbij helpen. Kom mee.'' Elenia rende snel terug naar Nala. ''Lucifer word je pleegvader.'' Sprak ze ijzig. Terwijl ze op de reactie van Lucifer uuhhh. Merle, en Nala uuhhh Dodo. Wachtte (xD)

Topic uit. x]