Is here anybody who's evil enough to trust? ~ Open

Zacht geplof verraadde de aanwezigheid van de zwarte kater. De enige manier om hem te horen, was om je erop te concentreren. Maar zelfs dit was niet genoeg voor Lucifer, zijn passen moesten geruisloos zijn. Ook zijn volgelingen moesten dat leren; je voortbewegen zonder dat iemand het in de gaten had. Hij betwijfelde niet dat binnenkort dat doel bereikt zou zijn, waarmee hij zich kon richten op de bocht aan het einde van die weg. De bocht die hem een nieuwe queeste gaf, zijn bekroning tot clanleider. De naam had hij al uitgedacht, Morte. De kilte straalde van dit woord af; dood, verdoemenis. Perfect voor het motto van de clan; het recht van de sterkste. De sukkels helemaal onderaan, hij bovenaan. Hij zou de geschiedenis ingaan als Lucifer de Duivel, wat perfect bij hem paste. Macht was zijn partner, rijkdom zijn vriend. Enige minpunt was dat hij tot nu toe alleen maar watjes was tegengekomen, met hem als leider was er geen plek voor watjes. Het was de bedoeling om te overleven en de macht van de clan, maar toch vooral zijn macht, te vergroten. Watjes konden niet dreigen en al helemaal niet doden.
Dichter bij het nu lag het plan zijn toekomstige territorium te bereiken. Tijdens zijn tocht die nu al een paar dagen duurde, had hij enkele katten... ondervraagd. Een beetje ruw maar wat maakte dat uit? Met lieve woorden kreeg je er niks uit, vooral niet over de plek waar hij nu naar op weg was. Ze noemden het een duivelse plek, en alles wat duivels was, klonk Lucifer als muziek in de oren. Er zouden monsters huizen, wel, met die monsters viel vast wel een afspraak te maken met de juiste middelen. Een heel hysterisch geval vertelde hem zelfs dat de Duivel in eigen persoon er huisde! Het had Lucifer erg onwaarschijnlijk geleken maar niks werd buitengesloten. Als de Duivel daar daadwerkelijk zou zitten, wel, dan was natuurlijk het eerste wat hij ging doen zijn ziel verkopen! Zijn moeder was ooit bij heksen geweest en had hem naar de Duivel vernoemd, als eerbied aan haar God. Ja, zij aanbad hem en dat geloof had Lucifer overgenomen. Daarom voelde hij totaal geen angst; hij had nog nooit een vriendelijk woord over zijn lippen laten gaan en als hij dacht dat hij dat had gedaan, bad hij meteen om straf. Bewijs dat die straf uitgevoerd werd, kon hij onmogelijk geven maar hij twijfelde er niet aan of het was zijn geweten, dat hem dan nachtenlang uit zijn slaap hield, met steeds datzelfde zinnetje; straks komt God je halen, Lucifer. Duidelijk de God waar sommige watjes in geloofden en waar zijn geloof het tegendeel van was. Dan was het eerste wat hij deed doden, en het tweede bidden, tot het uit zijn hoofd verdween. Dan was de straf opgehouden en zijn kwelling ook.
Ook al was hij in gedachten geweest, zijn oren vingen luide voetstappen achter hem op. Met een ruk bleef hij stilstaan, draaide zich om en keek naar het wezen wat het waagde hém te volgen. Het was een andere kat, dreigend blies hij. Slechte katten zouden terug blazen.

‘Ey kom terug jij.’ Luidde er een lichte stem toen het diertje wegvloog. Lachend ging ze de kiwiet achterna. ’Wacht nou.’ Riep ze. Hijgend vervolgde ze haar weg en gniffelde zachtjes toen de vogel neerstreek op een platte rots. ’Hebbes.’ Fluisterde ze zacht. Langzaam sluipend ging ze naar het vogeltje toe. Met een grote sprong probeerde ze de kat te pakken te krijgen maar het vloog weg. Haar landing was verkeerd en maakte ze een halve koprol van de rots af. Op haar achterpoten zittend keek ze verbaasd naar het landschap voor haar. ’Wooow.’ Verbijsterd was haar kleine stem. Dit deel van het bos had ze nog niet gezien. Haar oren stonden recht overeind. Dit was het verborgen woud en waarschijnlijk het deel dat verboden was. De kitten zou op haar kop krijgen als haar pap en mam wisten dat ze hier was. Toch was dit hét moment om op onderzoek uit te gaan. Mensen zeiden dat er de Duivel woonde. Dat wilde ze weleens zien. Ze kitten Maine Coon keek eens om zich heen voordat ze zich waagde in het donkere bos.
Takken kraakten onder haar kussentjes en de kitten rilde. Het was sinister stil hier. Écht stil. Opeens bewogen er naast haar wat bosjes. Verschrikt sprong ze opzij. ’H- Hallo?’ Bang trilde haar stem. ’M- ma- mam? Pap?’ Trillend horde het kittentje aan haar andere kant ook bosjes ruisen. ’I- ik vind het niet meer leuk. Kom tevoorschijn. O- Oke. Ik…’ Een kille lach was achter haar. Zonder om te kijken begon het poesje te rennen. Weg van de lach. Weg van deze enge plek. ’MAAAAAÁM!’ Gilde ze in paniek. Opeens was er voor haar geblaas. Het poesje had geen tijd om af te rennen en knalde keihard tegen de gitzwarte kat op. Gelijk probeerde ze struikelend weg te komen maar zat als een rat in de val. Bang keek ze in de ogen van de kat. Nala had zich echt in de nesten gewerkt.


wowww... m'n eerste echt serieuze post op m'n eigen forum

Een harde kop kwam tegen zijn hersenpan aan, niet prettig maar het enige wat hij eraan overhield, was wat duizeligheid. Nog steeds blazend nam hij de kat in zich op. Hmm, een kitten. Niet de perfecte metgezel waar Lucifer op had gehoopt maar met kleintjes waren ook genoeg mogelijkheden. Misschien was ze haar ouders wel verloren, dat zou bijna perfect zijn. Bijna, want katers hadden nou eenmaal geen moederinstincten. Het poesje was duidelijk bang, doodsbang. Als hij ook maar een klein beetje medelijden kon voelen, zou hij de kleine vast en zeker met rust hebben gelaten. Maar Lucifer had geen medelijden, nu niet en nooit niet. 'Ach, kleintje toch, wat doe je hier alleen in het bos? Je weet toch wat er in het hart schuilt? Geloof me, daar wil je echt niet heen lieverd,' zei hij met een mierzoete stem, 'ik zou je met alle liefde terug willen begeleiden naar de rand maar ik ben met iets belangrijks bezig, zie je. En de hulp van een kitten kan prima van pas komen.' Zijn ogen glansden fel en zorgden er meteen voor dat je je ongemakkelijk ging voelen, zo doordringend als hij het katje aankeek. 'Mijn naam is Lucifer en het interesseert me niet of je hem doorvertelt. Lucifer, de Duivel is mijn bijnaam. Trots dienaar van Satan, dé Satan waar ik naar op zoek ben. Later zullen je ouders - wacht even, leven die nog? Vertel het me, als je een weesje bent, zou ik je met alle liefde ontfermen over dit kleine, hulpeloze wezentje...' Dat hij dat liefdevol zou doen, nee, dat was niet erg overtuigend. Maar dat maakte Lucifer niks uit, waarom de schijn ophouden en om het onderwerp heendraaien als er geen gevaar dreigde? De kitten kon toch geen enkele kant meer op, hij was sluwer, sneller en minder klunzig. Bovendien leek ze wel verstijfd op haar plek, verstijfd van angst. 'En vertel me je naam. Niks is zo belangrijk als een naam! Dat ben je wel met me eens, toch?' Hij bracht zijn kop dichter naar haar toe en bleef haar strak aankijken. 'Zeg op! Hoe heet je, wees of niet wees? Waar zijn je ouders, zijn ze in de hemel,' het laatste woord spuugde hij uit, 'of zoeken ze je nu? Bezorgd dat je wat overkomen is? Vertel op!' Een sluwe glimlach kronkelde over zijn lippen. Lucifer tilde zijn rechtervoorpoot op en trok de nagels uit, die hij op haar kop zette. Hij stak twee of zelfs drie koppen boven haar uit, dus het was geen enkel probleem om dat te doen.

~ Oké, ik zou best wel bang zijn om Lucifer als huisdier te hebben...

’Óef.’ Mompelde ze toen haar hersenpan –ohmygod, heeft ze hersenen o.o- de klap eindelijk eens ontving. Jaja, Nala was wel traag van begrip. Bang keek ze in de duistere ogen van de zwarte kat. Even gleed er een koude tilling over haar rug. ’I- ik wou geen kwaad. Ik wou alleen spelen. Die vlinder- ik.’ Beschaamd keek ze naar beneden. ’Wat schuilt er dan in het hart?’ Vroeg ze opeens heel nieuwsgierig. De kat zei Lieverd. Ze was geen lieverd. Nala rimpelde haar snuit koppig. ’Ik ben geen lieverd.’ Zei ze. Gelijk schrok ze van de doordringende ogen van de kat. Hij stelde zich voor als Lucifer. De duivel? Als bijnaam. Dan moest je knap hopeloos zijn. Zelfs een onschuldige kitten wist nog dat, als je je als duivel beschouwde er toch wel een steekje los zat ergens. Wat is een Satan trouwens? ’Nee papa en mama- Ohnee. Ze zullen vast ongerust zijn.’ Riep ze verschrikt uit. Nala wou dolgraag opsodemieteren hier maar dat zou Lucifer niet toelaten zeker. ’I- ik- Ik mag mijn naam niet vertellen aan vreemden.’ Mompelde ze zacht. De kat herhaalde zijn vragen weer. Bang liep ze nog meer naar achteren. Ze trilde. Nala stond als versteend toen ze de klauw op haar kop voelde. Ze dook ineen. ’Nala. Ik heet Nala. Mag ik dan nu gaan?’ Vroeg ze bang. De tranen stonden haar nader dan het lachen. Voorzichtig liep ze nog verder naar achteren maar voelde hoe haar kont stuitte op de bast van een boom. Even dacht ze dat ze belaagd werd door iemand en ze sprong naar voren. Gelijk sprong ze opzij en dan weer met haar rug tegen de boom. Terug bij aan. Nog altijd rustte de klauw op haar hoofd. Opeens kreeg ze haar brutaliteit en tong weer terug. ’Mama en papa komen er zo aan en halen zo je klauw weg want zij zijn zó groot.’ Nala ging op haar hurken zitten en hield haar poten ver uit elkaar. ’En dan moet die Sitan van jou je redden. Wacht. Is dat geen snack? De Sitan, Sultan. Sutan. Wha?’ Even volgde ze zichzelf niet meer maar dat kon logisch zijn voor een kitten van vier maanden.


flut :c ik scháám me

De kitten bevroor op het moment dat zijn klauw op haar kop belandde. Begrijpelijk, dacht Lucifer opgewekt, als hij haar was geweest... tja. Gelukkig was hij gewoon Lucifer, een kater die geen hulp van anderen meer nodig had. ’Nala. Ik heet Nala. Mag ik dan nu gaan?’ antwoordde de kitten angstig. Ze liep naar achteren, alsof hij dat niet door zou hebben! Hij liet haar haar gang gaan, ver kwam ze toch niet. Zelfs áls ze onder de zware druk van zijn klauw wist te ontsnappen, dan nog had hij haar eerder ingehaald dan dat zij het bos uit was. Daarom maakte hij zich er geen zorgen over. Dat zielige ding schrok van een boom, een bóóm! Dat gebeurde nog een keer, zijn klauw verloor even wat grip maar echt eraf? Nee, verder bleef dat ding gewoon op zijn plek liggen. Plotseling probeerde Nala hem te intimideren, de kans op succes was alleen nul komma nulnul procent. ’Mama en papa komen er zo aan en halen zo je klauw weg want zij zijn zó groot.’ Ze ging op haar hurken zitten en spreidde haar voorpootjes zo ver als ze kon, zo ver dat het verschrikkelijk ongeloofwaardig is. Ach, wat verwachtte je dan van zo'n klein rotding? ’En dan moet die Sitan van jou je redden. Wacht. Is dat geen snack? De Sitan, Sultan. Sutan. Wha?’ 'Satan,' snauwde Lucifer fel, 'Satan! En stop die naam goed in je geheugen want dit is de laatste keer dat ik hem aan je vertel! Nee, je mag niet gaan! Iemand moet toch in mijn clan, al is het maar een zielig hoopje als jij,' raasde hij verder, 'ik zou maar zorgen dat je minder rottig bent als normaal, anders zouden er wel eens... dingen kunnen gebeuren.' Zijn ogen glansden duivels en kalm haalde hij zijn poot van haar kop af. Met een plof belandde die weer in de bruine aarde. 'Probeer maar niet te ontsnappen, Nááála,' waarschuwde hij haar, haar naam spottend uitsprekend, 'ik ben sneller, sluwer en sterker dan jij, dus wegkomen zal je toch niet. De enige manier om je ouders weer te zien, is om mee te werken... maar misschien ben je over een paar jaar wel helemaal tevreden met de macht die ik je ga geven... misschien.' Met een vuile grijns op zijn gezicht, werkte Lucifer zich omhoog, om zich vervolgens om te draaien en weer verder te lopen. Zijn oren controleerden of Nala wel in zijn buurt bleef. 'Volg me,' beval hij kortaf, toen ze een ontsnappingspoging deed. De tocht was een stuk lastiger met een zeurende kitten aan zijn zij maar dat was haar snel afgeleerd met de juiste aanpak.

~ Op een of andere manier ben ik er niet tevreden mee...

Nala bibberde een beetje. De zware klauw rustte nog altijd op haar kop. Ze wou terug naar haar mama en pappa. Ze had hier nooit mogen komen.
De muisgrijze kitten keek bang naar de zwarte kater. ’L- Lucifer, ik wil niet. Ik wil naar huis.’ Smeekte ze. Ze werd afgesnauwd toen ze de Satan niet goed zei. Gelijk dook ze inelkaar bij de zware bastoon van de kat. Zijn woorden waren koud en ijzingswekkend. Clan? Nee. Ze wou terug. Naar huis. Nala begon een beetje wanhopig te snikken. ’Ik wil naar huis.’ Smeekte ze nogmaals. ’Sorry Lucifer.’ Zei ze daarna. Eindelijk werd het gewicht van haar kop gelicht. Haar kop ging iets omhoog. De gele ogen keken zielig naar beneden. Haar oren luisterden naar Lucifer. Hij vertelde dat ze niet moest proberen om te ontsnappen. Voor de zekerheid keek ze om zich heen maar wist dat kans van slagen om hier weg te komen toch wel nul was. Nala vond het niet meer leuk. Ze kreeg te horen dat ze mee moest werken om haar ouders weer te zien. Automatisch werd ze nog banger dan dat ze was. Ze moest hem volgen. Met haar kop laag drentelde ze naar hem toe en begon hem te volgen. Ze wou niet weten wat haar te wachten stond.

Gelukkig was Nala verder stil, dat vond Lucifer wel zo prettig. Het enige geluid dat ze maakte was zacht gesnik en het geplof als haar pootjes op de bladeren neerkwamen. Zo kon hij zich concentreren op zijn zoektocht, zijn reis naar Satan. Toch werkte het ding achter hem niet echt rustgevend, sterker nog, ze werkte hartstikke afleidend. Die irritatie stak hij niet bepaald onder stoelen of banken, zijn staart zwiepte wild heen en weer en af en toe voelde hij een neusje aan het uiteinde. Een teken dat ze wat achteruit moest gaan. Zin om haar mee te slepen had hij nu niet echt meer, het gesnik werkte hem op zijn zenuwen. Toch zei hij niet iets wat op 'ga maar dan' leek. Hij maakte ook geen sarcastische opmerking, nee, hij zweeg gewoon. Zijn alertheid bij Nala nam wel af, hij geloofde er niet in dat ze dat zou merken. Ze was jong, onervaren en veel te bang voor die grote gemene kater die haar niet toestond naar haar ouders terug te gaan. 'Miauww!' riep hij uit bij het zien van een halfdode muis en een magere kat die er naar keek. Zonder enig medelijden joeg hij het scharminkel weg; erg makkelijk, Lucifer hoefde alleen maar een hoge rug te maken en te blazen, en weg was de kat. Zelf had hij geen honger, vanochtend had hij zich helemaal volgevreten maar misschien had de kitten honger. Om haar toch niet dood te laten gaan pakte hij de muis op en dumpte die voor Nala neer. 'Het boeit me niet als je nog geen vast voedsel eet, wen hier maar aan. Ik ben een kater en zelfs al had ik moedermelk, dan zou ik die alleen maar aan mijn eigen jongen geven. Een muis is een prima maal voor een kleine maag, en die van jou zal wel niet zo groot zijn. Eet nu of ik eet hem op. Dan krijg je vanavond pas - als ik wat restjes over heb.' Opnieuw keek hij haar met die felle ogen aan maar deze keer niet zo lang als de eerste keer. Ten teken dat er een kleine pauze werd ingelast, ging hij liggen en keek waakzaam de omgeving rond tot hij zeker wist dat het veilig was. 'Eet!' beval hij opnieuw, ongeduldig en geïrriteerd, maar toch zou hij die bron van irritatie niet laten gaan. Nala kon altijd nog nuttig blijken te zijn en zijn clan... het moest toch ooit beginnen. Zelf was hij inmiddels zes jaar, katten werden gemiddeld vijftien. Dat betekende dat hij nog negen jaar had om haar op te voeden, of minder want met ouder worden, kwamen er ook steeds meer mankementen. Zijn doel moest toch voortgezet worden en het was zijn ultieme wraak op de ouders van dit kleine ding; hun jong afpakken, het slecht maken en het zou helemaal perfect zijn als dit meisje dan zelf haar ouders nog vermoordde ook! Wat hij bij zijn broertjes en zusjes had geflikt...
-
Vind je toch niet erg als Lucifer een poging doet? ;d

Soms tijdens het lopen kwam haar natte neus tegen de staart van Lucifer en hield Nala wat afstand. Ze vreesde. Wat gebeurde er? En waar bleven mam en pap nou? Met haar oortjes opzij drentelde ze achter de zwarte kat aan. Hij was niet aardig. Hij was gemeen. Opeens schrok ze op uit haar gedachten. De kat miauwde vals. Geschrokken stond Nala stil en zag hoe de kat makkelijk een andere poes had weggejaagd. De muis werd voor haar neus geduwd. ’Ieuw.’ Mompelde ze heel zacht maar Lucifer zou het niet kunnen horen. Ze luisterde naar de woorden van Lucifer. Hij had gelijk. Ze had nog geen vast voedsel gehad. Ze was pas vier maanden. Met een verontwaardigd gezicht at ze de muis op. Het smaakte zo slecht nog niet. Nala begon bij het staartje. Al was dat het minst lekkere ondervond ze. Met veel gekronkel at ze het op en begon aan een pootje te rukken. Het pootje zelf at ze niet op want dat leek haar ook niet lekker en ze begon aan de inhoud van het diertje. Viezer dan moedermelk maar het leek er niet op dat ze dat nog zou krijgen. Haar snoet was roodgekleurd toen ze eindelijk klaar was. ’Wat gaan we nu doen?’ Eigenlijk hoopte ze nog op de woorden ‘ja mag gaan.’ Maar waarschijnlijk kwamen die woorden niet. Zwaar balen.

niet erg

Lucifer kon een zacht gespin niet onderdrukken bij het zien van Nala's snoet vol bloed. Over een paar jaar zou ze ook een bloedrode neus hebben maar dan omdat ze gemoord had. Het spinnen was nogal onbewust dus stopte hij er snel mee op het moment dat hij merkte waar hij mee bezig was. Hopelijk had de kitten het niet gehoord, dan was zijn reputatie naar de klote. 'Wat gaan we nu doen?' vroeg ze kleintjes, zwijgend keek Lucifer haar aan. 'Naar het hart van Hidden Forest,' was zijn simpele antwoord, meer was niet nodig. Ze merkte vanzelf wel hoe het af zou lopen. Ook had ze nog een keuze; sterven of luisteren. Terwijl hij verder liep - verwachtend dat Nala gewoon achter hem liep - begon hij te praten. 'Ik ben zo slecht nog niet,' mompelde hij, 'ik bedoel, ik bén slecht, ik dóód en ik houd van de kick die me dat geeft. Maar zolang je me niet kwaad maakt, zweer ik dat ik je niet zal doden.' Waarom hij dat zei? Misschien een soort geruststelling. Misschien een poging om Nala vrijwíllig aan zijn kant te krijgen. Doden wilde hij haar niet, ze was jong en... hij zou een opvolger nodig hebben.
Na een hele tijd lopen - stoppen wilde Lucifer niet meer, opeens had hij het gevoel dat de tijd drong - zag hij een duistere plek opdoemen in de verte. Hij begon nog sneller te lopen en bekommerde zich weinig om het feit dat Nala zijn tempo misschien niet bijhield, begon te rennen na een paar seconden en struikelde half over zijn poten bij het afremmen. Verwachtingsvol keek hij om zich heen. Het was donker, dat was duidelijk. Maar hij voelde geen aanwezigheid van zijn Meester. Het enige wat hij voelde was teleurstelling. Satan was niet hier, die katten zochten gewoon een reden om bang te zijn voor deze plek. Voor de zekerheid controleerde hij alles wat er maar te controleren viel, fluisterde gebeden om zijn Meester te roepen maar het hielp niet. Het was niet waar geweest. Die klap was Lucifer er een te veel. Gestrest keek hij om zich heen, zoekend naar een verstopplaats. Een klein hol was de oplossing, precies groot genoeg voor de kitten. 'Nala! Blijf hier, in dit hol. Ik zal een voorraad muizen verzamelen zodat je in leven blijft. Dat hier veel andere katten komen, geloof ik niet. Ze zeiden dat Satan hier verbleef, die is er niet dus zijn ze bang voor deze plek. Uiterlijk morgen kom ik je ophalen en gaan we ergens anders naartoe maar voor nu moet ik je op een plek hebben waar niemand je mee gaat nemen. Waag het niet weg te lopen want...' Lucifer aarzelde, ook al verborg hij dat onder een kwaad uiterlijk. Er kwamen ook wat gevoelens mee met zijn volgende zin. 'Jij gaat me opvolgen. Als ik er niet meer ben, ga jij verder met wat ik nu aan het doen ben. Wat dat is, hoor je later. Voor nu, blijf gewoon liggen, eet en morgen komt alles goed.' Muizen waren niet snel gevonden, hij moest een eindje van de plek weg om er genoeg te pakken te krijgen. Dat waren er vijf, hoe minder muizen, hoe zwakker de geur, hoe minder dieren er op af zouden komen. Zonder iets te zeggen leverde hij elke muis af en verdween toen, met een bruusk 'tot morgen'.

Straks na jouw reactie topic uit?

Nala schudde haar kop zachtjes. Naar het hart… was dat wel veilig? Verbaasd lichtte Nala haar kop even toen hij zei dat hij zo slecht nog niet was. Daarna zei hij wat hij bedoelde. Nou fijn. Ze bleef in leven. Jóépie. Toch was het een geruststelling. Na een tijdje gelopen te hebben wou Nala klagen over het feit dat ze moe werd maar hield wijzelijk haar mond. Snel verhoogde ze haar tempo eventjes toen ze merkte dat ze achterbleef. Haar staart was onderdanig laag en haar kop was omlaag gericht. Opeens ging de zwarte kater over in een hogere tempo. Nala hield hem niet bij en stopte met lopen. Afwachtend bleef ze staan. Ookal lette Lucifer helemaal niet op haar, ontsnappen had totaal geen zin. Weer werd ze uit haar gedachten gehaald toen ze haar naam hoorde. Ze moest hier blijven. Verschrikt keek ze om zich heen. Hier? Op deze enge plek? Morgen werd ze opgehaald. Lekker dan. Nieuwsgierig bleef ze luisteren. Ze mocht dus niet weglopen. Dat was dus ook begrepen. Nala zuchtte heel zachtjes. De zin stokte voor een moment en Nala richtte haar ogen even naar de grond onder haar poten. Haar poten waren donzig van het kittenhaar. Wacht. Ho. Moest zij hem opvolgen? Dus dat betekende dat Nala net als hij moest worden. En pap en mam dan? Nala sperde haar ogen even open. Gehoorzaam ging ze in het hol liggen en sloot haar ogen. Ontsnappen had geen zin. Dat wist ze nu al. Zuchtend sliep ze in.

Topic Uit?