Zeg mamaaáá, mag ik toetjeeeèèee =33

Weer had ze haar kostbare energie verbruikt voor een vogeltje. Ditkeer wel de moeite waard. Een uil was niet oplettend genoeg geweest en was beland in de klauwen van de slanke zwarte kat. Nu zat ze te smakken van het malse vlees. Wel een beetje veel veren. Beetje heel veel. ’Puh.’ Bracht ze uit terwijl ze een mond vol veren uitspuugde. Haar staart stak als een vlaggemast omhoog. Een pootje lag op de kop van het dooie beest terwijl ze vlees afscheurde. Even stopte ze met lekkerbekken om zich grondig uit te schudden. Er lag sneeuw op haar rug. Ze was helemaal nat door het stomme, witte goedje. Overdrevend gapend rekte ze zich uit en strekte door haar voorpoten voor zich uit te strekken. –logisch- een paar keer liet ze haar tong langs haar zwarte snoet gaan. Om een kriebel te… stillen liet ze haar poot langs haar neus gaan. Daarna ging ze weer achter de uil staan om zich goed te doen aan de twee gele poten. Niet veel poezen houden van die dingen maar het ging de zwarte kat juist om de gele poten. Wel wat taai maar het was het waard. ’Ohneeeehea?’ Mekkerde ze toen ze een stukje poot niet wegkreeg en begon te etteren tegen de tanden. Boos smakte ze harder en zette haar tanden feller op elkaar. Eindelijk kreeg ze het voorelkaar om het door te slikken. ’Yummie in my tummy.’ Vergenoegd ging ze verder aan de buik, de andere poot overlatend voor later. Néna was de naam van de kleine panter. De gestoorde panter. Of gewoon poes als je geen fantasie had. Néna was ook niet bepaald slim met haar IQ van 1 ofzo. Maarja, ze had ook geen hersenen maar zaagsel in haar kop. Dat maakte haar zo intelligent. Uhuh. Eindelijk kwam ze bij het lekkerste deel –behalve de poten en de oren van een beest- van de uil. De lever, nieren en al die organen. Eerst de lever. Smakelijk. Smakkend vermaalde ze het vlees tussen haar tanden. Omdat ze had besloten dat ze te vies was om verder te eten nam ze een kleine pauze zodat ze zich weer schoon kon likken. Daarna was ze simpelweg te lui om haar bek te openen om meer vlees te verwerken dus ging ze lui in de sneeuw liggen om naar de wolken te kijken. Ze ging ze tellen. Ook de vogels in de lucht. ’Één… Dríeee… Twée… ehm. Één.’ Oke laat maar. Néna stond op en schudde zich uit. Dan maar weer die uil. De witte veren waren niet meer zo wit maar eerder. Nouja. Raad maar. Rood. Eindelijk kon ze beginnen met het orgaan waar je het leukst mee kon spelen –behalve de tong maar dat komt later- het hart. In vier stukken haalde ze het eruit en begon er met haar poot tegen te tikken. Steeds hardere en fellere tikken werden het. Stukken hart rolden heen en weer. Stóo-hoop.’ Zeurde ze als er weereens een stuk te ver weg rolde. Hupsend rende ze erachteraan en bracht het terug naar het ‘kamp’ door het in haar mond te stoppen. Eenmaal aangekomen bij de uil –hooguit twee hupsjes- waren er nog maar drie stukjes hart. En toevallig was haar bek leeg. ’Whoops.’ Gniffelde ze. Dan de andere drie stukjes om te spelen.
Na een tijdje begon Néna moe te worden van het levenloze spel en verorberde de drie stukjes. De rest van de uil liet ze even voor later en ze opende de bek van de uil door haar nagel in het dier te steken. Peuterend haalde ze een middelmatig grote tong eruit en begon het af te likken. Goddelijk. Jummie. ’Nog meer jummy in my túmmy.’ Mompelde ze. Na twintig minuten was de tong ook op en een groot gedeelte van de maag ook. Kortom. Néna was vol. Of.. er was altijd nog plek in dat ene hoekje van haar maag en dan had ze nog genoeg over voor toetje. Opeens zag ze in de verte een andere kat. Leek best wel… Lekker. Toen keek ze met een spijtige blik naar de uil. ’Misschien moet ik eerst mijn eten opeten voordat ik aan toetje begin.’ Mompelde ze met het IQ van 1. Toch wou ze geen uil meer en drentelde ze raar hupsend naar de andere kat. ’Zeg mámaaaá. Mag ik mijn eten laten staaaán?’ Mekkerde ze vragend aan de vreemde kat. Ze observeerde de kat voor een moment en keek dan weer in de ogen van haar metgezel. ’Want ik wil toetjee.’ Droog kneep ze haar ogen dicht en likte haar muil weer af. ’Mamaaaá hoe heet jij ookalweee-heer?’ Vroeg ze met een schuine kop, met haar ogen inmiddels alweer open. Ohja, dit was volkomen normaal. Volkomen Néna. Al vertoonde ze wel verontrustend gedrag zo, als achtjarige poes.

OPEN.'

Uh, i guess dat ik me verveelde

Misschien dat ze vanochtend geen erge honger had gehad, nu zeurde haar buik al minstens een half uur om voedsel. Ook had ze een smakeloze smaak in haar bek, en er was bijna niets op aarde waar ze zich meer aan kon irriteren. Water hielp niet, nee, het enige wat écht smaak had, was een lekkere prooi. Het probleem was dat er in de verste verte geen prooi te bekennen was. Ja, vogels in de lucht, maar Alice had geen vleugels. Ze vroeg zich af waarom ze hierheen was gegaan. Die ene plek waar ze kortgeleden nog was, met die blaadjes en het grote meer, daar had ze meer kans op een prooi gehad. Maar ze was hiernaartoe gegaan, en het enige wat ze om zich heen zag, was gras en rotsen.
Vanuit haar linkerooghoek zag Alice een muis uit haar holletje komen, gevolgd door twee kleintjes. Mjam! Zonder aarzeling sprong ze vooruit en zette haar klauwtjes in de moedermuis. Ook een van haar kindjes wist niet te ontkomen, die lag geplet onder het in verhouding zware lichaam van de kat. Omdat volwassenen altijd het meeste vlees bevatten, -logisch, dat wist zelfs de domste kat- at ze die eerst op. Staart, die smaakte niet echt lekker maar was wel voedzaam, vlees, jamjam, organen -waren lekker sappig- en ogen. De snorharen spuugde ze uit, die kriebelden teveel in je maag. Ook de botjes kwamen eruit. Meteen na zijn moeder volgde het jong, dat was in een paar happen op. Zelfde manier van eten, zelfde restjes. Erg hadden de twee alleen niet gevuld, dat was nog even jagen dus. Hopelijk vond ze onderweg iets groters, jagen was stom om te doen.
Langzaam sloop ze verder, haar oortjes gericht op alle geluiden in de omgeving. Geritsel, gemiauw, gefluister, gepraat. Alice verstijfde toen ze een bruine vogel rond zag huppelen, dat aan het pikken was in de grond. Zo stil als ze kon, kroop ze er dichter naar toe. Wild geritsel liet het beestje opkijken, Alice sprong maar was net te laat. ’Zeg mámaaaá. Mag ik mijn eten laten staaaán?' Verslagen en ook een beetje boos op de kat die dit veroorzaakt had, keek ze opzij. Ondanks dat haar maag nog steeds rommelde, moest ze lachen vanwege de gekke aanblik. Een volwassen kat die zo kinderachtig deed. Door haar tinkelende lachje was meteen haar slechte humeur verdwenen, ach, ze had nog de hele dag de tijd nieuwe prooien te vinden. 'Want ik wil toetjee.’ Alice keek langs de kat heen en haar hart sprong op bij het zien van een half opgegeten uil. Toch waren die beesten groot, want er zat nog genoeg vlees aan om haar honger mee te stillen. Wel veel veren, maar daarvoor had ze een soort tactiek bedacht. Niet dat ze vaak uil at, dit was eigenlijk de eerste keer dat die mogelijkheid zich voordeed maar als die methode ook op kleine vogels werkte, zou het met grote vogels wel hetzelfde gaan. ’Mamaaaá hoe heet jij ookalweee-heer?’ Vriendelijk keek Alice de kat aan. "Ik ben je mama niet en ik heet Alice. En als je vol zit, mag ik de restjes hebben? Ik heb nogal honger, zie je.' Smekend keek ze de zwarte kat aan, dat zou het jagen tot morgen uitstellen.

Néna keek in het gezicht van de rare poes. Ze was haar eten vergeten en liep onderzoekend om de poes heen. Haar gele ogen scheel en onderzoekend. Ze onderzochten iedere kleur en plooi van de kat. Even ging ze op haar hurken soort van en ging met haar poot over een van de lapjes. ’Mamaaá? Waarom ben je gelapt? En waar zijn de naadjes? K kan ze nie vinduuuú!’ Klaagde ze tegen de poes. Scheel kijkend ging ze weer terug staan op haar positie en luisterde naar wat de kat zei. Ze gaf helemaal geen antwoord! Stomme mama! Middenin haar zin onderbrak Néna haar. ’MAMA! MAG IK TOETJEE?!’ Brulde ze om het hoogste woord te hebben. Opeens drong het tot haar door wat de kat vroeg voordat ze haar onderbrak. Verbaasd keek ze naar de uil en dan weer naar de zogenaamde Alice. Ze schrok. ’Mijn!’ Zei ze steevast. ’JIJ NIET MAMA! JIJ VAN CIA! JIJ MIJ KOMEN SPIONEREN.’ Zei ze shocked. Haar mond was opengeklapt. ’EN DAN KOMT JIJ MIJN UIL BESTELEN!’ Vervolgde ze in het niet helder gesproken kats. Ze trok een smoel waarvan je niet wist dat een kat die kon trekken en ging voor Alice staan. ’MAAR WAT CIA AGENTU NIET WEET IS DAT IK VOOR DE GEHEIME POLITIE WERK!’ Riep ze hard. Verbijsterd. Verbijsterd keek ze naar de kat. Daarna ongelovig en dan weer scheel. ’EN IK WOU JOU NOG ALS TOETJE!’ Jengelde ze. ’Maar nu hoef ik je niet meer! Tss rotstreek.’ Néna trok een pruillipje en keek met haar wereldbefaamde puppy katten ogen. Toen ze nog eens in de ogen van de Alice-kat keek ze ze nog eens; ’Nee! Mijn.’

Ze is vaag, iknow

’MAMA! MAG IK TOETJEE?!’ verstoorde de ander haar zin behoorlijk onbeleefd, Alice had moeite sociaal te blijven doen. Ja, ze hield wel van lol en het was heus niet dat ze een chagrijnige mopperkont was, maar op dit moment wilde ze gewoon een gevulde maag. Een luid gerommel gaf aan dat die het er helemaal mee eens was. Gelukkig snapte de kat wel haar vraag, het antwoord was alleen net zo irriterend en vaag als haar onderbreking. Alhoewel, dat het een 'nee' was, viel er heel goed uit te halen. Maar verder was het behoorlijk weird. ’Mijn! JIJ NIET MAMA! JIJ VAN CIA! JIJ MIJ KOMEN SPIONEREN.’ Geschokt werd Alice aangekeken, die niet precies wist wat er nu van haar verwacht werd. Wat was de cieaiee? En wat spioneren voor moest stellen, het enige wat ze zich daarvan kon herinneren, was... niks. Ze had geen idee wat het inhield. Was vragen om de restjes spioneren? Dat noemde men toch bedelen? Misschien was het een ander woord voor bedelen. Dat was in ieder geval opgelost maar wat dat cieaiee nou betekende? Geen idee. De zwarte kat trok een gruwelijk gezicht, het schrok Alice af, die voor de zekerheid een paar stapjes achteruit zette. ’MAAR WAT CIA AGENTU NIET WEET IS DAT IK VOOR DE GEHEIME POLITIE WERK!' Agent? Geheime politie? Wat geheim betekende, ja, dat wist ze wel! Maar agent en politie? Óf deze kat was gek, óf deze kat was heel wijs en zij dom. Het eerste klonk haar het meest geloofwaardig in de oren, dit wezen serieus nemen, ging haar namelijk niet lukken. ’EN IK WOU JOU NOG ALS TOETJE!’ Wát?! Een kannibaal! Weer liep Alice een paar meter achteruit, dit beest werd hoe langer, hoe enger. 'Maar nu hoef ik je niet meer! Tss, rotstreek.’ Pfff, beter! Opeens begon de poes te bedelen, met die ogen keek Alice ook altijd als ze haar zin niet kreeg. Daarna kreeg ze die overigens ook niet maar goed. Ze was echter veel te bang om opgegeten te worden, om aandacht eraan te schenken. Geweldig allemaal hoor, maar ze wilde nog een tijdje in leven blijven. Twee-en-een-half jaar oud, daar mochten nog wel een paar jaartjes bij. 'Nee! Mijn.’ Eindelijk heldere taal, ze moest maar weer op jacht gaan, wilde ze nog wat genieten van haar dag. Toch kon ze een opmerking niet achterwege laten. "Ik zei al dat ik je moeder niet was, ik heb geen idee wat de cieaiee is, ik weet ook niet wat je met spioneren bedoelt en agent, politie? Die woorden heb ik ook nog nooit horen zeggen. Wel weet ik prima wat een toetje is en ben ik er ook achtergekomen dat je een kannibaal bent, dus als je het niet erg vind, laat ik je nu weer alleen, samen met je uil. Of weet je zeker dat het geen kat is?" Alice sprintte weg met een lage staart en overdreven geblaas. Eerst aan de andere kant van Cats Paradiso zijn, dan pas zou ze stoppen met rennen.

Lalala, lalala. Haar grote ruwe lebber achtige tong gleed over het muisje dat hevig tegen spartelde terwijl haar kleine pootje op de staart van de muis stond. ''Wil je weg?'' Vroeg ze poeslief en gestoord als ze was. ''Nee, jou noem ik Mr. Jingles, en nu ga ik je opeten.'' Hap slik weg was Mr. Jingles. En weg was haar honger. Twee muggen in een klap. Want snap je, Elenia vond muggen gewoon lekkerder dan vliegen. Mrauuw.. Haar tong gleed langs haar lippen, ze smakte even met haar mond. En ging toen in de sluipstand. Zij werd bestuurd door de duivel. Zij was het gene wat in de samenwerking van de duivel, de dood, en Chaos eruit was gekomen. Ze had het hart van de dood. Werd bestuurt door de duivel. En de rest... Had de eer om van Chaos te zijn. Haar staart gleed langs de planten en struikjes. Elenia besprong het hulpeloze vogeltje wat uit haar nestje was gevallen. Kauwde er tevreden op. En klom toen behendig in de boom. Ze besloop het nestje. Pakte het een soort van met haar pootje, en keerde het om. Toen sprong ze in een behendige sprong naar beneden. Peuzelde een tijdje aan haar prooitjes. ''Nomnomnom.'' Kwam er uit. Toen liep ze met elegante trotse en fiere passen weer voort. Zij was de dochter van de duivel, Chaos en de dood. Zij was meer als een simpele volger. Zij was het gene, wat naast de drie almachtige, en Satan het meest vereerd zou moeten worden. Zij zou het meeste angst uitzaaien. En een gebied was al gelukt. De honden in het andere gebied, rende altijd hard weg als ze haar zagen. En de katten in weer een ander gebied. Had ze ook prima onder haar gezag. Complete legers, honden en katten volgde haar. Honderden katten en honden, veroverde onder haar gezag steeds weer gebieden. ''We hebben bezoek Elenia.'' Sprak ze tegen haar zelf. Nonchalant en trots kwam ze met lichte passen dichterbij. Een andere kat rende hard langs Elenia. Haar ogen trok ze tot spleetjes en langzaam naderde ze het andere dier. Haar mond gleed langs haar tong. ''Jij bent mijn volgende prooi. Of je zult er eentje voor me halen.'' Siste ze zachtjes, en dreigend. Ze ging goed recht op staan, en blies even naar het dier.

Néna schrok van de verbaasde blik van de kat. Het zette een stap achteruit. Néna keek eens scheel naar de poes en grijnsde scheef. Haar kop iets gekanteld. Alsnog wou Néna een toetje. Toetje. Toetje. Toetje. Toetjuuuuugh! ’Oef.’ Mompelde ze toen ze de kat helemaal gek zag kijken. Wanhopig probeerde ze de blik na te doen maar kreeg er alleen maar koppijn van. Plus dat Néna niet zo angstig kon kijken. Al vanaf kittentijd kon dat niet. Ze was te gestoord om te voelen wat angst was. Meestal schrok ze juist af dan dat ze zelf schrok. Alhoewel… die zombie was wel erg eng. Ohmygod! DIE WAS FUKING ÉNG! Toen zei de gelapte kat -omg, herrinnert me aan de gelaarsde kat… OHMY… - dat ze haar moeder niet was. ’Wha? Wie is dan mijn mammie?’ Mompelde ze verslagen. En toen gniffelde ze even. Maar daarna wist ze het ook niet. ’Cieaiee? Whatte? Fok. De CIA bedoel je? MY DUMMYNESSSSS- sss?’ Toen zag ze alleen nog maar opgestoven zand en een steeds kleiner wordende stip. Het overdonderde Néna. ’Wha?’ Mompelde ze versuft. Opeens kreeg ze bezoek. Néna was te versuft om te luisteren naar hetgene wat blijkbaar dreigend was. Vragend keek ze naar de zwarte kat. ’Zag je dat? Ze. Ze. … MAAAÁAM! KOM TERUG. Of wacht, ze was mam niet. Ben jij mama? OMG JA, JÍJ WAS MAMA! MAMA MAG IK NOU EEN TOETJEEEEEEEÈ?’ Begon ze gelijk weer met het tetteren. Toen werd ze verwelkomd met een blaas. En gód. Wat stonk die. Néna hoestte flink en hield haar ogen half dicht. ’MÁMAÁÁ NEEM EEN PEPERMUNTJE! JE STÍNKT!’ Riep ze hard. Scheel kijkend keek ze mama aan. Opeens maakte ze een gekke bokkesprong en besprong Mammie. ’Whieeeeé.’ Gilde ze lachend. Hyper knuffelde ze de poes. ’Máaaam. WHIEEEEE.’ Blerde ze weer. Ze werd op haar rug geworpen door haar eigen stommiteiten en giechelde. Ze stak spastisch haar poot in de lucht.


IK SCHAAM ME VOOR DEZE ONGELÓFELIJKE KLEINE POST O3O

~Ik zou me eerder schamen voor Néna xD~

Mama?? MAMA?? Haar nagels doorboorde de grond. WAS DIT BEEST HELEMAAL GESTOORD GEWORDEN* Elenia blies nijdig. En toen besprong het beest haar ook nog eens. Elenia trok haar nagels uit de grond, die ze al zo ver als ze kon had uit gestoken. en duwde daarmee het gestoorde ding omver. Haar haren gingen omhoog staan net als haar staart. Daarna blies ze nijdig en dreigend. Toen nam ze haar 'normale stand' weer aan. Haar ogen doorboorde die van het poes gevalletje ding voor haar. Elenia beet woest in de poot van de poes. ''NEE IK BEN JE MAMA NIET!'' Tetterde ze toen bij haar oor. ''EN JA, JIJ BENT HET MEEST GESTOORDE RARE WEZEN OOIT.'' Zo begreep die dat ook maar weer eens eventjes. Elenia snoof eventjes. Liep een stukje verder pakte het kleine muisje dat tussen het gras rond dwarrelde droogjes op. Beet hem eventjes dood. En spuugde hem toen uit bij het onnozele poes ding. ''Hier is je toetje.'' Siste Elenia nijdig, voordat het beest ook maar de kans had iets te zeggen. ''Je naam?'' Vroeg Elenia rustig, ze had zo haar trucjes. Elenia wist precies wanneer ze iets moest doen, en hoe ze het moest doen. Ze wist altijd wat ze moest zeggen. Stond ontzettend stevig in haar schoenen. Rustig ging ze weer op de grond zitten. Ze glimlachte vals. Haar staart gleed rustig over de grond. En met haar ogen hield ze alle bewegingen van de poes in de gaten. En sloeg die op in haar harde schijf. Ze zag ieder haartje wapperen (bij wijs van spreke) Haar ontging niks. Maar dan ook echt helemaal niks. Een zacht briesje blies haar lange haren tot leven. Het was winter, vandaar haar lange haren. Met haar poot krapte ze aan een boom die naast haar stond. Om hem zo even te slijpen. Haar nagels trok ze weer in. Een vals trekje was te zien in haar gezicht. Maar heel moeilijk, je moest er heel veel moeite voor doen. En dat zou deze poes waarschijnlijk niet doen. Haar mondhoeken krulde lichtelijk om. Ja, Elenia kende zo haar spelletjes. En ze kendo ook zo haar trucjes.


~Flutterige flutheid~




* Jep~

Iets had haar tegengehouden, iets zorgde ervoor dat ze toch terugliep. Dat iets was makkelijk te verklaren; de kat waar ze langs was gevlogen, stond haar niet aan. Normaal was ze hem gewoon gepeerd maar aan het geblèr en geschreeuw te horen, ook van de andere kat, ging het niet helemaal goed. Een kannibaal was minder gevaarlijk dan dat zwarte beest. Haar geweten zou haar bovendien gaan kwellen morgen, dat wist Alice nu al. Vastberaden draaide ze om en rende met de moed in haar sokjes weer terug naar de kannibaal en dat monster. 'Hier is je toetje,' hoorde ze de gemene zwarte nog net snauwen en Alice's blik gleed naar de muis op de grond. 'Je naam?' Honger... voedsel... eten... een protesterend, luid gerommel kwam uit haar maag. Oké, ze hadden haar gezien. Niet dat ze het niet konden horen of zo... oké, ze was nu echt bang. Kannibaal, viel mee. Monster, viel niet mee! 'L-laat haar met rust!' krijsde Alice hysterisch terwijl ze achteruit schuifelde. Wáárom was ze deze kannibaal ook alweer gaan helpen? Oh hemel, dit werd nog haar dood! Met doodsbange ogen keek ze naar het monster, de kannibaal, het monster, de kannibaal... 'O-oké, ik heb niks gezegd...' mompelde ze toen ze de valse houding van het zwarte monster zag.

- Véél te kort, maar ik had zin om Alice er weer in te gooien.

Néna giechelde spastisch toen ze in de sneeuw lag –WANT WAT NIEMAND DUS WEET HIERO; HET IS WINTER- opeens voelde ze de tanden van mama in haar poot. Verschrikt trok ze haar poot terug en stond op. Ze keek naar poot alsof ze nu pas opmerkte dat de uitstulpsel er uberhaupt zat. Pas een minuut later zag ze de tandafdrukken. ’Wha? …….. auw.’ Pas nu redeneerden haar hersenen. Een beet in haar poot en tandafdrukken en dan zou de pijn ook vanzelf komen. Al duurde dat even in Néna’s kop. De woorden had Néna niet gehoord. Sowieso om te concluderen dat het pijn deed was al één en dan was het teveel gevergd om ook nog te concentreren op alles wat rond haar heen zat. Maar toch ving ze op dat ze gestoord was. ’MAAR MAMAAAA DAT WÍST IK AL.’ Krijste ze terug. Toen kreeg ze een mismaakt ding voor haar neus gestoken. Ze trok een gezicht. ’MAMA DIT IS MIJN TOETJE NIET!’ Zei ze boos. Ze stampte boos met haar poot op de grond. Ze wou toetje. ’MAM DAT WEET JE AL. IK BEN NÉNA!’ Zei ze. Opeens kwam er een laat haar met rust iets uit de mond van de andere mama. ’Wie?’ Vroeg Néna vragend. Wie moest wie met rust laten dan? Ook zei ze iets over ik heb niet gezegd ofzo. Maar wát had ze niet gezegd? Verbaasd keek ze naar de zwarte kat terug naar de gelapte kat. Néna liep even naar de zwarte kat, keek scheel even naar de zwarte en trok haar mond open. ’Snap jij het nog?’ Vroeg ze aan de zwarte. Daarna liep ze weer naar haar plek en ging lui liggen. Ze was eigenlijk best moe en wou nog altijd een toetje. ’Wat mag ik nou als toetje?’ Zeurde ze nogmaals.


Fok. ik kan niet meer lang posten

Elenia zuchtte hopeloos toen het beest in de sneeuw niet reageerde -WANT IK WIST WEL DAT HET WINTER HIERO IS HAH- argh... Hoe kon een poes je zo gestoord maken. Zo hopeloos. En toen begon het beest weer eens te krijsen. ''HOU JE BEK DICHT IK PROBEER TE DENKEN.'' Schreeuwde ze nijdig. ''IK BEN JE MAMA NIET.'' Schreeuwde Elenia hard en woest in haar oor. Argh... verrekt beest. Hoe kon een dier zo dom zijn. Zo'n laag IQ hebben. Al hoewel, Elenia betwijfelde of ze dat wel had... Mooi ze heet dus Néna, dat was waarschijnlijk het enige wat je wist. ''OKÉ DAN. IK HEB JE MOEDER VERMOORDT, ZE IS DOOD. EN ALS JE NU NIET OPHOUDT JIJ OOK BEGREPEN.'' Dreigde Elenia. Ze had geen flauw benul of ze de moeder van Néna had vermoordt. En het boeide haar ook echt geen ene moer. ''LAAT HAAR MET RUST'' Krijste een of ander achterlijk beest hysterisch. Elenia liet het zwarte domme mormel met rust. Blies dreigend naar het gelapte beest. Haar nagels strekte zich uit. Ze kwam dichterbij bij de poes. Dreigend en langzaam liep ze. ''Je durft wel. Wie denk je wel niet dat je bent.'' Ze haalde uit en krapte de poes. Toen hoorde ze weer iets over een toetje. Elenia draaide haar zelf om. Racete op de poes af. Sprong op het beest. En beet het hard in de poot. Ze krapte het dier op de kop. En sprong toen van het dier af. Na nog een keertje haar nagels in het wezen te hebben gepland. Toen kwam Lucardi tevoorschijn. Elenia schudde haar hoofd. Deze twee poezen kon ze waarschijnlijk wel aan. Ze wist het wel zeker. En die bange, die zou waarschijnlijk daar maar een beetje staan. Trillend op haar lelijke poten.


~DODO JE STEEKT ME AAN~

Het zwarte monster blies dreigend naar haar. Automatisch schuifelde Alice achteruit. 'Je durft wel. Wie denk je wel niet dat je bent,' sprak de poes dreigend, geschrokken verstijfde ze. 'A-alstublieft, s-sp-spaar me!' smeekte Alice, doodsbang. Het monster haalde naar haar uit, au! Twee kleine sneetjes zaten in haar neus en dat deed behoorlijk veel pijn! Haar neus was gevoelig en kleine wonden deden altijd meer pijn dan grote. Het gebabbel van de kannibaal leidde het monster gelukkig af en zonder zich nog te bekommeren over de kannibaal rende Alice weg - opnieuw. Toen ze voldoende gekalmeerd was om weer helder na te kunnen denken, vroeg ze zich af of die kannibaal wel echt een kannibaal was. Er had daar geen kat gelegen en misschien was het gewoon een gestoorde, zwaar irritante poes. Dan was het eigenlijk best wel lullig dat Alice haar achterliet maar ze had verder geen keus. Wat kon zíj nou beginnen tegenover zo'n mónster? Schuldgevoel was te overleven, zo'n monster niet. Genoeg reden om weer weg te rennen. Pas in Autumn Falls hield ze halt en ontspande. 'Pfieuw, dat was me wat.' Tijd om te jagen, nu het nog helemaal licht was.

Bek. Bek. Bek. Bek. ’Bek?’ Vroeg ze. Ze ging met haar poot langs haar snuit en merkte inderdaad op dat ze een bek had. Even zag ze er normaal uit –oke, wat je normaal kan noemen dan- maar toen viel haar bek open. Ze sprong op de zwarte poes af en grijnsde. ’OMG JA, IK HEB EEN BEK. DANKJEWEL.’ Tetterde ze. Daarna sprong ze van de poes af om een paar keer haar bek uit te proberen. Omg. Toen hoorde ze iets hartbrekends. Niet. Mijn. Mama? Niet. Mijn. Mama? Niet… Mama? Néna keek nu als een gestoorde bitch. ’JIJ BENT WEL MIJN MAMA!’ Beval ze. Ze keek boos. Wat wereldwonder nummero twee was. ’WEL MIJN MAMA! WEL MIJN MAMA! WELLUS. WELLUS. WELLSUS!’ Koppig stak ze haar kin omhoog. Je moest bij Néna niet zeggen dat je haar mama of papa niet was. Dan werd ze… eh. Dan werd ze iets. ’Nietus. Je kan jezelf niet vermoorden.’ Sprak ze kinderachtig. Opeens krabde de poes Alice. Omg. Haar wereld stortte in. Met een hysterische krijs dook ze op de zwarte poes om haar klauwen in haar staart en achterste te zetten. Voor een gestoorde, kinderachtige poes had ze wonderbaarlijk veel kracht. Maar in Néna’s wereld deed niemand elkaar pijn en dat deed die zwarte zojuist. En niemand mag Néna’s wereldje verstoren. NIEMAND!

hij is flut... maar wél leuk