Vlinders in de winter... Ô3o

Met twee gele ogen volgde ze de twee vlinders die in de klauwen waren gevallen van een vogel en nu vlogen voor hun leven. Ze vlogen op en aan en alles werd gevolgd door die twee loerende ogen. Een gitzwart hoofd ging van links naar rechts, in een boogje. Uiteindelijk greep de wrede natuur in door de vlinders te laten verliezen. ’Ach wrede, wrede wereld.’ Mompelde iemand nonchalant. Een slank kattenlijf stond op en liep sluipend naar de achterhoede van de vogel. Zonder geluid te maken kwam het lijf steeds dichterbij en dichterbij en dichterbij totdat ze dicht genoeg was genaderd. De kattenogen bleven op het doelwit gericht en haar adem was zacht hijgend. Ze kwam omhoog uit het gras en sprong naar voren. De vogel probeerde weg te vliegen. In een reflex pakte ze nog net de staart beet en sleurde het naar beneden. Vleugels kreeg ze in haar gezicht maar het deerde niets. Langzaamaan werd het dier zwakker en maakte het minder geluid. Nu had ze ook het lichaam in haar ban. Tanden werden zichtbaar en de zwarte snoet van de kat kleurde rood.

Na een tijdje waren alleen de minder lekkere delen over van de vogel en die liet ze over voor andere katten die hulpeloos waren en niet zelf konden jagen –wat een sukkels- Nu kon je het hele lijf van de zwarte panter zien. –zwarte panter? Amahoela. Tss jullie zijn goedgelovig zeg O3o- Of de zwarte kat. Een lenig, behendig lijf met een lange staart en vier gitzwarte poten. Dan nog de voorkant; een stompe kop en twee fel gele kattenogen. Natuurlijk ook een roze neus en een mond. ’Lalala’ Mompelde ze. Langzaam kneep ze haar ogen toe en slenterde lui naar een grote rots. Wacht es… zag ze net nou een vlinder? Twee? In hartje winter? Huh? Met haar kop scheef dacht ze een goed na. Ze moest haar zaagsel kraken zeg. Opeens had ze behoefde aan iemand. ’Nééééé-náááaa!’ … ’Wacht. Ik was toch Néna?’ Verbijsterd over deze ontdekking ging ze liggen op de rots. Opeens zag ze een witte poes. Raar hupsend rende ze naar de poes. ’Zeg es vreemdeling… heet ik nou Néna of niet?’ Ze keek er echt verbaasd en vragend bij. ’Ennuh, in de winter zijn er toch geen vlinders?’
Zeurend keek ze naar de witte poes. ’Zeg es, ben ik nou Néna?’

lalala ze schittert, zal vast wat slimmer zijn dan de machthebbende Néna en is wit en is het eerste lid

Getrappel en gesprong hoorde je luid en duidelijk. Dat steeds weer een sprong maakte en dan 2 keer gewoone stapjes. Het getrappel en gesprong kwam van een witte kattin. Met felblauwe ogen. Daar kon ze perfect mee zien. Ze hoorde een sprong. En stond stil. Keek rustig rond. Ze bukte zich, en stapte verder. Kijkend naar links en rechts. Haar ogen volgde elke bewinging op het reuze eiland. MEt gebied Wolf rock, in het zuiden. Ze stond ineens weer stil kijkend naar de rots voor haar. Ze bukte zich weer, haar staart zwiepte van links naar rechts. Na een secondje of 5 stil te staan. Strekte ze sch uit, en bracht haar voorpoten de lucht in en daarna volgend haar achterpoten. Met haar nagels klauwde ze zich vast aan de rots, en trok haar erop.

de witte kattin zat nu gewoon op een rots. Zichzelf een beetje schoontelikken. Ze stapte weer verder. En hoorde in de verte ’Nééééé-náááaa!’ en dan nog iets onverstaanbaar. De kat genaamd Sparkel en niet Nééééé-náááaa sprong weer verder richting het geluid. Haar ogen namen weer alle bewingingen op. Ze zag een vliegend beest. Wat denk je? Een vogel, domkoppen. Het witte dier lette niet meer op het geluid maar op de vogel. Geniepig begon ze weer met sluipen. Richting het vliegende beestje met twee vleugels die niks doorhad. De vogel vloog niet snel, en redelijk dicht bij de grond. Haar pootjes gingen even snel als de vleugels van de vogel. De gele vogel. Duidelijke een kanarie. Haar blauwe ogen, volgde de vogel heel goed. Ze sloot haar oogjes wat, tot ze dicht bij een rots waren. De blauwe ogen hadden de andere zwarte kattin niet eeens opgemerkt aleen de vogel. Ze wou net aanvallen toen.. De kat recht voor haar neus sprong waardoor ze schrok en niet goed sprong. De witte kattin, kwam wel tot over de kant, maar belande op de grond met een koprol erna. Chagreijnig stond ze op, en keek de zwarte kat aan die zei v ’Zeg es vreemdeling… heet ik nou Néna of niet?’ Geërgerd zei ze als antwoord 'Weet ik veel..Of je nou Néna heet of niet, dankzij jou ben ik mijn prooi kwijt.' En daarna zei de poes voor haar ’Ennuh, in de winter zijn er toch geen vlinders?’ Man wat een zeurder dacht Sparkel. ze zei 'Hoe moet ik dat nu weten' dat wist ze wel, maar was eigenlijk niet aan het opletten. ’Zeg es, ben ik nou Néna?’ zei de zwarte kattin weer. Dus antwoorde Sparkel maar 'Jaha jij bent Néna, nou goed? Ik ben Sparkel, dus geen Néna, inieder geval' Zo dan was ze daar vanaf. Sparkel had nu pas door dat haar pootjes niet meer wit waren. Rustig begon zezichzelf te likken.

mmmmhh, even denken.. wie zou dat kunnen zijn? Sorryy, geen idee :33.

Aaaaah ze werd getackeld. Lieve help. Waarom werd ze getackeld. Ohnee, het poes achtig geval vloog over haar heen. Raar kijkend keek ze de salto makende poes aan. ’Ik wist niet dat katten konden vliegen en landen met een salto.’ Ze kneep haar ogen nadenkend samen. ’Hmmzz nee, ik heb dan wel zaagsel in plaats van hersenen maar zelfs zaagsel absorbeert informatie en deze informatie zit niet in mijn zaagsel. Opmerkelijk hea?’ Nog altijd wist ze niet wat haar naam nou werkelijk was aangezien ze nog geen antwoord had gekregen. ’Aah… Hoort ge da?’ Diep in de verte klonk wolf gehuil en aan de andere kant van hun ook. ’We krijgen spoedig bezoek. Van die lelijke dingen die wolven worden genoemd. Jouknow… niet? Ahah. Kijk wolven zijn van die ugly dingen en die witte dingen ofzoow.’ Al sprak ze niet helder kats de vreemdeling zou het wel kunnen volgen. Maarruh, eindelijk kreeg ze antwoord op haar vraag of ze Néna was. En dat was een váág antwoord. ’Was dat nou een jaaaaa of neeeeee’ Met extra klemtoon op de á en de é. Maar. Wacht es. ’Wah? Prooi? Bedoel je die kanaarie? Die gele. Die little bird. Ik had net een reusachtige vogul.’
De poes keek de poes aan die zich net had voorgesteld als Sparkel met een schuine kop aan. ’Duuu-us ik ben níét Néna of wél?’ Vroeg ze met een lange 'u' nogmaals. Lui ging ze op de koude steen liggen en likte haar poot even. Nogmaals gehuil, maar nu veel dichterbij. Lui kneep ze haar ogen even dicht en daarna weer indringend open. Met een grijns likte ze met haar tong over haar roze snuit waarna ze lui opstond. ’Moven. … … … … nee ik bedoelde niet dat ik je weg wil maar we moeten in een boom ofzo klimmen –Dat doen katten toch Sparkel?- want de lelijkerds komen so.’ Met een scheve grijns keek ze de witte aan en liep naar een boom om haar klauwen te scherpen en keek jammerend naar boven. ’Maar ik wíl niet naar boóven. Dat is zo ver.’ Jammerde ze richting Sparkel.

lalala

Man wat kon die kat zeuren. Sparkel luiterde amper naar wat ze zei. ’Ik wist niet dat katten konden vliegen en landen met een salto.’ Ze grijnzde hier gewoon even. ’Hmmzz nee, ik heb dan wel zaagsel in plaats van hersenen maar zelfs zaagsel absorbeert informatie en deze informatie zit niet in mijn zaagsel. Opmerkelijk hea?’ Ze knikte gewoon, ze had echt geen zin in een zeurende kat. Onee, daar begon ze weer na gehuil. Wat was dat nou weer, Sparkel kreeg een antwoord ’Aah… Hoort ge da?’ Diep in de verte klonk wolf gehuil en aan de andere kant van hun ook. ’We krijgen spoedig bezoek. Van die lelijke dingen die wolven worden genoemd. Jouknow… niet? Ahah. Kijk wolven zijn van die ugly dingen en die witte dingen ofzoow.’ zei de poes voor haar. De wittr poes grijnzde en zei 'Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaahh' Ze begon daarna weer te likken aaan haar pootje. ’Was dat nou een jaaaaa of neeeeee’ zeurde de kat verder Jaaaaaaaaaaaaaaahaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa zei Sparkel om er vanaf te komen. ’Wah? Prooi? Bedoel je die kanaarie? Die gele. Die little bird. Ik had net een reusachtige vogul.’ Ze keek chagerijnig naar de kattin. ’Duuu-us ik ben níét Néna of wél?’ roeg de kat weer. Ze had het al gezegd dus ze zegt et niet nog is. We hoorden weer gehuil, aleen veel dichterbij. ’Moven. … … … … nee ik bedoelde niet dat ik je weg wil maar we moeten in een boom ofzo klimmen –Dat doen katten toch Sparkel?- want de lelijkerds komen so.’ zei de kat voor haar. Sparkel haar klauwen waren erg scherp van gewoon rondtezwerfen op je eentje. Sparkel liep de zwarte kat achterna, en da kat begon weer ’Maar ik wíl niet naar boóven. Dat is zo ver.’ Sparkel zette haar klauwen al opde boom en zei zelfrzekerd Nouen, wil jij door de wolven dan gepakt worden? Rustig begon de witte poes op de boom te klauwteren.Na 5 secodjes, zat ze weer helememaal vanboven Ze was dit ook gewend.

miaaaaaaaaaaaaaaaauuwww :3

’Sparkel… Ik heb hónger. En ik wil niet opgegeten worden door die lelijkerds. Ik heb een schema van wanneer ik dood ga en dat is… es kijken. Nu? Oh nee, nooit en anders een vredig, gestoorde dood zoals een herseninfarct omdat ik geen brein heb.’ Brabbelde ze onverstoorbaar verder. Gelukkig wist ze nu wel weer wie ze was. ’Ohja, nu weet ik het weer. Ik ben Néna.’ Kirde ze vrolijk. Nu was ze in de zevende hemel omdat ze weer een naam had. Nog net voor de witte poes in de boom klom gaf Néna haar een grote hug. ’Jeey.’ De slanke kat schudde zich uit en keek vervolgens extreem lui naar de witte poes die al in het topje zit. ’Sparkull ik wil een handjee.’ Jengelde Néna. Toch nam ze maar het zelfinitiatief door haar nagels in de bast te zetten en zich op te hijsen. Binnen een paar seconden zat ze gezellig haar poten af te likken naast Sparkel. ’Je wéét dat we zometeen weer naar beneden moeten hea?’ Zeurde ze. Pas nu keek ze goed in de ogen van haar metgezel en verbaasde zich over die ogen. Die van haar waren gewoon pisgeel maar die van Sparkel waren mooi helder blauw. ’Wauwww ik wil ook zulke enge ogen, dan kan je prima wolven laten schrikken. Boeh.’ Néna stoorde zich niet aan zichzelf. Dit was volkomen normaal voor de acht jaar oude poes. ’Wistje dat ik de eerste kat was die op dit eiland leefde. Door een vliegtuig dingus.’ Schepte ze vrolijk op, niet wetend dat het Sparkel waarschijnlijk niet boeide. ’Lalala.’ Zong ze rustig. Onder hun was beweging. Maar het was geen lelijkerd maar een vogel. ’Tjongejongejonge, wist jij dat vogels ook konden huil- Wha…?’ Ze stond met stomheid te kijken hoe de vogel in één keer werd verorberd door een groep wolven. ’Zág je dat?’ Vroeg Néna ongelovig aan haar witte vriend. ’Ze denken dat ze katten zijn. Wat een sukkels.’

Ghihi Néna is geweldig :')

’Sparkel… Ik heb hónger. En ik wil niet opgegeten worden door die lelijkerds. Ik heb een schema van wanneer ik dood ga en dat is… es kijken. Nu? Oh nee, nooit en anders een vredig, gestoorde dood zoals een herseninfarct omdat ik geen brein heb.’ Begon de zwarte poes weer, Sparkel grinnekkte even ’Ohja, nu weet ik het weer. Ik ben Néna.’ Omg, ze wist haar naam niet. Whathaaa? Sparkel wou op de boom gaan, toen ze ineens gehugt werd door die zwarte ’Jeey.’ Sparkel wou zich los trekken, maar de kat liet al los. Nu sprong ze moeiteloos op de boom. Zeurpietje zei nu ’Je wéét dat we zometeen weer naar beneden moeten hea?’ Sparkel antwoorde "Ja dat weet ik, zo makkelijk.. Kun je dat dan niet ofzooooww?.." Ze grinnekte even vals. Zij kon dit allemaal perfect. Na zoveel jaren zwerfen.

Na zaten ze allebei op de boom, zeurtje zei ’Wauwww ik wil ook zulke enge ogen, dan kan je prima wolven laten schrikken. Boeh.’ Haar felblauwe ogen, daar had ze het over, opschepperig zei ze ’Wistje dat ik de eerste kat was die op dit eiland leefde. Door een vliegtuig dingus.’ Waauuuww, puhh. "Puhh, Ik ben gevangen genomen door mensen, en los geraakt. Ik ben hier op mijn eigen naartoe gegaan. Ik heb alles zelf gedaan. Ik kan daarom zo veel dingen in de wildernis. En ooit zal ik een super gooeie kat zijn. Die iedereen kan pakken, enennenen mensen willen mij pakken, maar kunnen het niet. Ik zal te goed zijn." zei ze nog opschepperiger dan de kat voor haar die nu zong: ’Lalala.’ De witte nergeerde haar, onder ons vloog een vogel ’Tjongejongejonge, wist jij dat vogels ook konden huil- Wha…?’ zei zeurtje. Witje keek naar beneden, een helegroep wolven pakte de vogel. "Ik vang zelfs grotere dieren, sukkels" Mompelde witje. ’Zág je dat?’ zei zwartje -witje en zwartje O3O- Sparkel knikte. En daarna zei Zwartje nog ’Ze denken dat ze katten zijn. Wat een sukkels.’ Sparkel haar helderblauwe ogen keken naar beneden, naar de wolven. Elke beweging nam ze op, wat een domme beesten kunnen dat zijn..

wuhahaha, ze passen perfectt x33

Sparkel was een goeie vrind nu. Verbaasd keek Néna opzij naar witje toen die zei dat ze grotere dieren kon pakken. Néna grijnsde breed. ’Ohja? Wedstrijdje?’ Met die woorden liet ze zich valllen en belandde op de rug van een grote wolf waar ze gelijk haar klauwen in zijn rug zette. ’Whieeeee.’ Gilde ze lachend uit. De wolf sprong op en neer en zwartje hobbelde hard lachend mee op zijn rug. Rode strepen werden zichtbaar in de witte vacht. ’Sparkuuul moet je ook doen… lachuuu.’ Gilde ze naar boven. De zwarte poes reed op de rodeo hond en het was fún! Met een schepje erboven op sprong ze van hem af en sprong behendig over een wolvenlijf om dan onder de poten van een dier te gaan en weer op een rug te belandden. Ze werd eraf geworpen met de slappe lach en ze gaf een woedende wolf nog een klauw over zijn snuit voor ze de boom weer in schoot en bijna weer viel van het harde lachen. ’Waar bleef je nou. Hoe geniaal was dat wel niet.’ Kirde ze tegen de witte. ’Óó émm gjéé.’ Hikte ze. De wolven omsingelden zich rond de boom en blaften naar boven. De leider zat onder het bloed en ook zijn snuit bloedde. ’Zág je dat, die heb ik even te grazen genomen.’ Nog altijd moest Néna enorm lachen. Dit was té hilarisch!

Ik heb me dood gelachen met het schrijven van deze post :')

’Ohja? Wedstrijdje?’ zei de kat´, die sprong van de boom, op de rug, van een wolf en dan deed ze nog watt. Sparkel ging liggen, op een tak, en begon zichzelf weer te likken. ’Sparkuuul moet je ook doen… lachuuu.’ riep zeurtje. Die even later er weer op sprong en zeurend zei ’Waar bleef je nou. Hoe geniaal was dat wel niet.’ Ze knikte even’Óó émm gjéé.' zei zwartje, toen er allemaal wolven onder de bomen stonden. Sparkel strekte zich uit, en ging rechtstaan. Ze stapte naar Zwarteke en luisterde even naar wat ze zei ’Zág je dat, die heb ik even te grazen genomen.’ ze knikte. Sprakel ging zitten, haar staart zwiepte van rechts naar links. Ze was zich aan het klaarmaken vooor te springen. Zonder dat iemand het door had, sprong ze van de boom tot achter de wolven. Die achter aan kwamen. Sparkel rende, met hele tijd bochten, de wolven hadden iet door dat ze daardor trager gingen. Een kat kan sneller bochten nemen dan een groot beest. Even later werden de wolven moe van de bochten e begonnen trager te gaan. Ze sprong op een andere boom dan zwartje en riep "Ik heb ze moe gemaakt, ze kunnen me niet pakken. Ik zei toch dat niemand me pakken kan!" Ze grijnzde opschepperig.

Ik heb me doodgelachen met het lezen van jou bericht x33

Opeens sprong Sparkel uit de boom. Néna bedaarde genoeg om niet te vallen van de tak waar ze op zat en keek naar de rennende Sparkel. Door haar grappige actie kreeg ze de slappe lach en draaide overdreven met haar hoofd mee als Sparkel weereens een bocht maakte. Die arme lelijkerds wisten niet wat hun overkwam. Zwartje gilde het uit en klauwde spastisch met haar poten in het hout. ’Pak ze. Een rechtse.’ Gierde ze hard. Even kreeg ze geen adem meer van het lachen en het lachen draaide uit tot een hoestbui. Toch was die snel over en keek ze naar witje in de andere boom. ’Omg, Sparkel, jij bent geniaal. Samen zijn we geniaal.’ Gilde ze. Langzaam liep ze naar de boomstam en gleed uit de boom en sprong behendig over keien en rotsen. Snel schoot ze als een schim naar de boom van witje en schoot er als een schicht in. ’Sparkuul jij bent het waardig om benoemd te worden als gekkheid.’ Zei ze lachend. Lache giere brulle. Alleen waren de lelijkerds pisnijdig. ’Nu saaamen.’ Nog voordat ze was uitgesproken sprong ze van tak naar tak tot ze op de laagste twijg zat. Het boog vervaarlijk naar voren maar het deerde nie. Ze zag nu op ooghoogte van de leider wolf. Hij wachtte woedend tot ze begon. Even wachtte ze twintig seconden waarna ze op zijn kont sprong en via zijn kont naar de grond en hem begon uit te dagen door weg te schieten als hij te dichtbij kwam naar haar. Zijn lelijke volgers deden precies hetzelfde. Néna was als kat veel sneller dan de uitgeputte dieren. ’Nananana.’ Kirde ze naar de gestoorde beesten.

Ik ben hyper

’Omg, Sparkel, jij bent geniaal. Samen zijn we geniaal.’ Gilde zwartje, en daarna zei ze ’Sparkuul jij bent het waardig om benoemd te worden als gekkheid...Nu saaamen.’ En even later was Nena al bezig. Op eenduur stond ze weer voor, voordat Nena weg was, was Sparkel er al speels tussen gesprongen. En daarna naast de wolf. Ze beet in de oor en hield even vast, de wolf schudde zijn kop waardor Sparkel helemaal werd rondgeschut. Op een duur deed de wolf zijn kop helemaal gedraaid, waardoor Sparkel weer weg vloog, en een salto maakte. Toen ze weer rechtstond, stonden er allemaal wolven voor haar. Ze sprong op de rug van eentje, en dan na een andere rug, tot ze bij de leider kwam. Die niet meer wit was maar rood. Daar sprong ze nu ook af, maar ze liet haar achterste agels uitsteken waardoor hij noog meer open lag. Daarna sprong Sparkel weer in een tak, waar juist de wolven niet bij konnen "Nananana" zei ze, en stak haar tong speels uit.

Ik ben van het bed gevallen van het gelachen. Perfectt samen x33

Sparkel deed ook mee. Ze lokte de wolven uit en bezorgde Néna flinke koppijn van vele lachen. Ze moest ff liggen heur. De wolven waren toch niet bij haar. Ze keek even naar de wolken die de vorm van een wolvenkop had aangenomen. Hij leek zo echt, zo gedetailleerd en dichtbij. Zo dichtbij. Grinnikend stak ze een pootje uit. Ze kon de wolk voelen. En horen grommen.
’Eeuh.’ Bracht ze uit. ’Euh.’ Zei ze nog een keer. De wolf gromde nog een keer en bracht razendsnel zijn bek naar voren. Snugger rolde zwartje opzij en met een knal stuitte de wolf in een gat en kwam niet meer los. Lui stond zwarteke op en liep naar de oog van de wolf. Speels ‘aaide’ ze de kop en langzaam zette ze haar klauwen uit. Achter haar was ook gegrom en ze ging een klein stapje opzij. Gelijk flitste een snuit langs haar heen en had zich in de huid van de medewolf genesteld. ’Aaah snugger wolfje! Bwahahaaaaa’ Gierde ze keihard uit. Bwahaa. De wolf viel zo half dood neer. Dronken probeerde zwartje naar de boom te lopen maar dit was serieus echt te erg! ’Stelletje sukkels.’ Gilde ze steeds weer. Ze hield het niet meer. Ze zakte in. Rollend van het lachen bereikte ze uiteindelijk de boomstam waarna ze zich brullend omhooghees en naast Sparkel ging zitten. ’Stelletje.. Stelletje.’ Ze kon niet praten. ’Sukkels.’

Yeey

Nena kon niet ophouden met lachen. ’Stelletje.. Stelletje.’ Ze kon niet praten. ’Sukkels.’ Hahahah witeke hield het niet meer, Ze ging na een stevige tak, daar was ze nu aan het rollen van het lachen. Ze viel zelf op een duur, maar ze was slim genoeg om op de voorlatste verdieping te stoppen, aast lachende Nena. Die nog aan het lachen was. Sparkel was ook al beszig, en ging weerliggen, op het topje van de tak. En keek naar beneden, heel uitageds naar de wolven. HAhaahahahhaha, je kon het niet meer houden hier, ze viel steeds bijna. Daardoor moest ze harder lachen. Op een duur hing ze aan te tak, met haar klauwen had ze te tak vast. Haar staart zwiepte van links naar rechts. Een wolf wou de staart pakken, toen ze het recht in zijn gezicht zwiepte. Toen lachte ze nog harder. En ze liet zich progeluk vallen, recht op de rug van een wolf, die zij n achterpoten ook de lucht in gooide waardoor Sparkel naar voren vloog. Witje hield zich voor dat ze op de grond kwam aan de wolf zijn snoet vast. Ze lachte, en liet los, en met een reuze sprong zat ze weer op de tak te lachen.

HAHAHAHA, ALWEERRR X3

Sparkel was al net zo spastisch bezig. ’Whieeeeee.’ Gilde Néna telkens als Sparkel bijna viel. Lachend keek ze naar Sparkel die een spelletje speelde met haar staart. Néna zocht een hoger plekje maar de boom beviel haar niet. Ze wou weer op de rots liggen. ’Nog één laatste truc.’ gilde ze lachend naar de witte die de wolf zijn snoet had aangetast. Lachend viel ze uit de boom en rolde op haar rug. Een wolf hield haar ‘gevangen’ onder zijn twee voorpoten en sperde zijn muil wijd open. ’Mán jouw adem stinkt.’ Gierde ze uit. Snel gaf ze zijn gehemelte een grote klauw en schoot onder zijn buik door naar de leider wolf die beschaamd naar het lijk van zijn medewolf keek. ’Jaja niet zo… slim.’ Ghihi Néna was op dreef. Spastisch toch. Met dit keer buikpijn van het lachen ging ze achter zijn staart aan. De wolf probeerde weer achter zwartje aan te gaan maar daardoor ging zijn staart steeds verder weg van zwartje die op haar beurt met de staart mee draaide. De wolf draaide ook weer omdat Néna draaide en de staart draaide ook steeds. Tot de wolf slim probeerde te zijn en stopte waardoor Néna met een duikvlucht op zijn staart belandde. De leider hond had er genoeg van en wendde zijn lijf en hapte. Hij had Néna… NIET. Hij hapte keihard in zijn eigen staart. Nu kon Néna helemaal niets meer. ’Oooo Emmmm Gjejejejejejje!’ Krijste ze uit. De wolven maakten dat ze wegkwamen. Gierend van het lachen rolde ze van de rots af en klom er weer op. ’Spa, Spa, Sparkeeel.’ Krijste ze spastisch terwijl ze met haar poten in de lucht rende.

Ik hou het niet meer :')

, Spa, Sparkeeel.’ Krijste zwarteke spastisch terwijl ze met haar poten in de lucht rende. Wetike stapte richting zwartje maar hield heet niet meer. Ze rolde verder tot de rots daar botste ze met haar achterpoten tegen. TGrinnekend keek ze onersteboven naar zwartje. Ze probeerde op de rots te komen maar viel de hele tijd. de 100ste keer lukte het haar wel ze gilde lachend""Ikk.....wij...Hahaaa... zieeee." ze kon het niet uitbrengen door het laggen. Ze stond weer op 4 poten enprbeerde te stapen, maar ze deed haar voet zo hoog dat die een beetje tegen zwartje aan kwam. Ze lachte harder, ze krijste "Whahahahah...Laggheeee" Dat was het enigste wat ze kon zeggen.



Ik ook ieeeee

Euh. Dit was grappig. ’Witjee wie was ik nou ookalweer?’ Mompelde ze gestoord. Met ondersteboven kop keek ze in de blauwe ogen van witje. ’En hoe heette jij ookalweer. Door het lachen absorberen mijn zaagselkorrels niet veel informatie vrees ik.’ Hikte ze. ’Ohja jij was Sparkel en ikke… Néna. Whieee.’ Gestoord dronken galoppeerde ze ondersteboven in de lucht met maaiende poten. ’Euh.’ Bracht ze uit. ’Sparkuuul.’ Mekkerde ze klaaglijk tegen de wolken en tegen witje. ’Mag ik de wolluf?’ Ze had honger gekregen. Zonder op antwoord te wachten hupste ze op en rende op de wolf af die bang gromde. Hij was nog niet helemaal dood. ’Achja. Zo is ook goe.’ Nonchalant nam ze een hap uit zijn borst en zijn buik. Toen graafde ze steeds verder. Bloed stroomde in haar gezicht maar het kloppen van het hart vulde haar oren en namen haar mee tot in de kern. Ze kwam er niet bij. Nouja, dan bleef ie maar even leven. Hele stukken vlees scheurde ze af en verorberde het. Even gaapte ze en likte haar smoel af. Daarna ging ze weer verder. Even later kon ze het hart nog heel zwak zien kloppen. Nu kon ze er net bij en nam een hapje van het kloppende ding. Vers bloed stroomde haar muil binnen. Eigenlijk had ze het niet zo van bloed. Het ging om het vlees maar ach. Dit was wel lekker. Eindelijk stopte het hart met kloppen. Lekkerbekkend keek Néna naar het oor van de wolf en scheurde een stukje af. ’Och jumm.’ Smakte ze. Haar ergste honger was wel gestild. Lui slenterde ze naar de rots en ging uitgestrekt liggen. Opeens zag ze dat ze niet schoon meer was en ging lenig zitten. Rustig likte ze haar bebloede poten af. ’Hmmz.’ Rondom haar was het niet meer wit van de sneeuw maar rood. ’Heyy Sparkeel. Kijk de sneeuw dan.’ Grijnsde ze.

Nena zei ’Witjee wie was ik nou ookalweer?’ en daarna hikte ze ’En hoe heette jij ookalweer. Door het lachen absorberen mijn zaagselkorrels niet veel informatie vrees ik.’ en daarna egon ze weer ’Ohja jij was Sparkel en ikke… Néna. Whieee.’ Daarna zei ze moeilijk ’Euh.....Sparkuuul.’ blauwoog knikte, die nu al wat geminderd was met lachen. En nu lag ze uitgestrekt op een rots. ’Mag ik de wolluf?’ witeke gilde zowat 'Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaahoooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooorrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr" met een extreem lange r. De wolf waar zwartje naar toe hupsde was nog niet dood. ’Achja. Zo is ook goe.’ zei ze en ze begon te knabbelen aan het groote vlees deel. witding keek erna, en sprong er ook naartoe, zij kreeg honger van zwartding te zien knabelen. Sparkel gng liggen aan het hoofd, en knabelde//zuigde aan de oor van de wolff. "Njaamm" Zei ze knabbelend. Ze hield van oortjes. En ook geelogigding smakte ’Och jumm.’ Na wat eten ging geeloogje naar de rots e likte zich. ’Hmmz.’ zei ze. Sparkel ield niet van bloed dus daarom begon ze nu te eten van de wolf, omdat geelzwartje al het grootste deel bloed had 'gedronken'. Nu begon zij te smaken. Zwarteke zei grijnsend ’Heyy Sparkeel. Kijk de sneeuw dan.’ Blauwtje keek om naar het sneeuw. Helemaal rood. En nu begon het een beetje te smelten van het rode bloed. Sparkel grinnekte en viel meteen om. Haar witte snoet was een beetje rood gekleurd.Maar een beetje. Lenig sprong blauwkleurigogje naar geelkleurigoogje. Daar begon ze zich ook te likken. Tot ze weer wit glansde. Ze had ook nog wat deeltjes oor over van de Woluufff en die at ze ook nog gulzig op.

Eten katten wolvuuuunnn Omgg een paars mannekuuuuu

-Néna eet alles ;3-

Ohmygoood. Ze kon vlieguuuuuun. ’Aaah ik kan vliegeeen.’ Riep ze spastisch. Met haar poten weer in de lucht dartelde ze door de wolkeeen. Haar poten maakten rare bewegingen maar Néna gilde het uit van plezier. Ze bewoog zo erg dat ze weereens van de rots viel. ’Oef.’ Mompelde ze terwijl ze haar kracht probeerde te verzamelen om op te staan. Nu zat haar vacht onder het sneeuw. ’AAAH Sparkeeel! Ik word naaaát.’ Gilde ze als een speenvarken. In een grote sprong zat ze op een kleine tak van een boom en zat ze zichzelf te bekijken. Snel likte ze de waterdruppels van haar vacht. ’Laat maar.’ Zei ze tegen witje. Met haar gele ogen keek ze om zich heen en sprong daarna van tak tot tak tot ze op de top zat. ’En blauwoogje. Waar ben ik nuuuuuuuu?’ Vroeg ze aan de poes. ’Whieeeeeeeeeeee.’ Gilde ze hard. ’Whieeeeeeee.’ Zei ze nogmaals. Dat was toch wel een favoriet woordje. Néna grijnsde en scherpte haar nagels aan de bast van de boom.
Met een overdreven grote gaap ging ze op haar rug liggen op de tak en keek dan naar beneden.